Fietsen met kinderen is soms een hel op aarde

Fietsen is niet mijn meest geliefde activiteit. Nooit geweest trouwens. Liever pak ik de auto of de benenwagen. Toch gebeurt het soms dat we de fiets moeten pakken op ons van plaats a naar plaats b te kunnen bewegen. Daarnaast is het natuurlijk ook wel een puntje van belang dat mijn kinderen leren goed te fietsen en veilig aan het verkeer kunnen deelnemen. Maar jeetje zeg, soms is fietsen met kinderen de hel op aarde.

Fietsen met kinderen

Fietsen met kinderen is iets wat ik gewoon niet graag doe. Toen de kinderen kleiner waren en ze voor en achterop de fiets konden had ik er eigenlijk geen problemen mee. Maar sinds er een derde kind is en de oudste twee te groot zijn om bij mij op de fiets te kunnen zitten is het iets waar ik toch behoorlijk tegenop kan zien en als het even kan sla ik fietsen met mijn kinderen liever over.

Ik weet natuurlijk dat ze moeten leren fietsen. Ze kunnen ook fietsen, natuurlijk zonder zijwieltjes want de leeftijd van de zijwieltjes zijn ze wel gepasseerd. Wanneer de auto er niet staat en we naar school of de supermarkt moeten installeer ik Emma in de kinderwagen en trommel ik de oudste twee op om zich klaar te maken voor een wandeling of een fietstochtje. Zij fietsen dan op de stoep en ik loop er met de wandelwagen achter.

Fietsen met 3 kinderen

Mochten we nu plek overhebben in de schuur dan had ik een mega bakfiets gekocht waar ze met z’n allen in konden zitten. Wel een elektrische bakfiets natuurlijk want ik zou dan een behoorlijk aantal kilo’s mee moeten trappen.

Je kunt niet alles hebben dus die bakfiets werd van het ‘ I want to have’ lijstje gestreept. Een tijdje terug was het weer zover, ik trok de stoute schoenen aan en ging met 3 kinderen fietsend naar school. De hel op aarde! Zes hartverzakkingen en 500 grijze haren verder waren we dan eindelijk op school. Het tripje dat normaal gesproken zo’n 5 minuten duurt leek nu wel een eeuwigheid te duren.

Emma zat bij mij achterop de fiets in het fietszitje, tot zover ging het goed. Merel fietste tussen mij en stoeprand in en Bram fietste vlak voor ons. Slalommend ging hij de straat over en ondertussen zat hij bijna achterstevoren op de fiets om mij in de gaten te houden, en ik maar roepen: ‘voor je kijken en rechtfietsen!!!!’ Iedere keer dat hij achterom keek had ik het hart in de keel zitten. Ondertussen oefende mijn rechteroog met strak opzij kijken omdat Merel toch een aantal keer bijna in mijn wiel fietste. Ondertussen riep de papegaai (2) in het kinderzitje ieder woord dat ik uitbracht na en daar konden Bram (6) en Merel (7)natuurlijk weer kostelijk om lachen. Je begrijpt vast dat lachen en op de weg letten nog niet zo goed samengaan.

Bestemming bereikt!

Jeetje wat was ik blij dat we heelhuids school hadden weten te bereiken. Wat vind ik het knap van ouders dat ze zonder stress met meerdere kinderen naar school kunnen fietsen. Ik kan niet wachten op de dag dat ik bij die club mag horen. Voor nu zal het nog veel oefenen en stressen zijn, maar ooit zal het goed komen. Toch?