Vaderdag, het is zondag weer zo ver! De papa’s van Nederland mogen weer heerlijk verwend worden door de kindjes. De mama’s hebben deze dag dit jaar al achter de rug en nu zijn dus de vaders aan de beurt. De meeste kinderen zijn al vol spanning en hebben de knutselstukjes al verstopt.
Vorig jaar
Vorig jaar deelde ik al een stuk van dit blog op een voormalige website waar ik blogs schreef. Daar ben ik echter gestopt en de artikelen bleven van mij en zijn verwijderd. Toch wil ik met jullie delen wat ik toen schreef.
Knutselen op school.
Ik ben zo’n moeder die niet heel creatief is. Ik knutsel wel met de kinderen hoor. We maken leuke dingen, kleuren, verven etc… Maar toch ben ik de school altijd weer dankbaar. De juffen en meesters die ontzettend druk zijn weer iets leuks te verzinnen om het met de kinderen te maken. Chapeau! Ik ben jullie erg dankbaar.
De keerzijde.
Hoe fantastisch ik het ook vind, waarschijnlijk velen met mij is er toch een keerzijde aan dit verhaal. Tuurlijk de school, de leraren, de leraressen, ze doen ontzettend hun best. En ik waardeer het ook heel erg. Tot ik terug dacht aan de tijd dat ik op school knutselde voor mijn vader en moeder.
Mijn vriendinnetje had geen vader meer. Haar vader was overleden toen wij in groep 3 van de basisschool zaten. Het moment vergeet ik nooit meer. Ons vriendinnetje werd uit de klas gehaald, haar vader was overleden aan een hartaanval. Daar zit je dan, je bent 6 of 7 geloof ik. Het ene moment leren we woordjes schrijven, het andere moment verteld de juf dat ‘….’ naar huis is want haar vader is naar de hemel. 1 woord, verschrikkelijk! En wat het verhaal nog extra triest maakt, haar moeder was een aantal jaar er voor al overleden. Gelukkig had haar vader een nieuwe levenspartner en was dat een hele lieve vrouw die de zorg op zich nam en ook als een moeder voor haar was.
Toch denk ik dat je je kunt voorstellen dat voor mijn vriendinnetje het niet altijd makkelijk was, met Moederdag maakte ze wat voor haar moeder (vrouw/partner van haar vader) maar met Vaderdag ook.
Nu ik er aan terugdenk besef ik me hoe vervelend het kan zijn voor kinderen om wat te moeten maken op school voor vader of Moederdag. Wat nou als je geen vader of moeder hebt om wat voor te maken? Voor wie maak je dan wat? En vind je het dan fijn om wat te maken? Ik geloof dat ik er erg verdrietig van zou worden.
Stilstaan
Met Vaderdag vieren we dat we zo’n lieve, leuke vader hebben. En ik heb het geluk dat ik mijn vader nog heb. Ik geloof alleen niet dat Vaderdag of Moederdag zo’n leuke dag is als je jouw vader of moeder verloren bent. Toch denk ik dat het een dag is waarbij we extra stilstaan bij wat we hebben en wat we hadden. Hoe ontzettend veel we van iemand houden kunnen en ook als ze er niet meer meer zijn ze toch in onze gedachten voortleven.
Wat vind jij? Moet er worden geknutseld op school voor Vaderdag of Moederdag? Of is dat misschien meer iets om thuis te doen?
Het lijkt mij prima dat de gewoonte om te knutselen gewoon blijft bestaan eerlijk gezegd. Het is hoe dan ook naar als je je vader bent verloren, en die confrontatie zul je toch vaker krijgen…
het lijkt wel mode te worden om van alles te laten omdat e rmensen zijn die dat niet hebben ( als je me nog kan volgen) Als je geen vader of moeder hebt, om wat voor reden dan ook , dan voel je dat altijd en niet alleen op vader of moederdag
Ik vind niet dat ze het moeten afschaffen. Want dan kunnen we alles wel stop zetten
Ik vind inderdaad ook dat je gewoon moet blijven knutselen op school. Het is ongelooflijk triest voor zo’n kindje, dat mag niet ter discussie staan. Maar je stoppen met knutselen lijkt me niet de oplossing, uiteindelijk hebben de andere 29 kinderen nog wel een vader.