”Kom we gaan!” roept een vriendje van Bram wanneer ik ze voor de zoveelste keer attendeer dat de onderdelen van de wiebelende worm niet bedoelt zijn om Ninja mee te spelen. ”Ja! Doe dat maar.” zeg ik op een manier die alleen ik kan. Die speelafspraakjes, ik ben het soms zo ontzettend zat!
Spelen na schooltijd
Het maakt niet uit op welke dag ik de kinderen van school haal, het eerste wat ze doen is vragen is of ze met die of die mogen spelen. Vervolgens komt de begroeting; ”hoi mam”.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het erg fijn dat mijn kinderen graag spelen met andere kinderen en ook dat ze beide veel vriendjes en vriendinnetjes hebben. Maar soms ben ik er gewoon even helemaal klaar mee, met die speelafspraakjes.
Op de één of andere manier veranderen mijn kinderen in terroristen die het hele huis op zijn kop willen zetten. Luisteren ho maar, en bepaalde vriendjes en vriendinnetjes doen er heerlijk aan mee. Dat betekent indirect dat ik mijn kinderen, maar ook de vriendjes of vriendinnetjes aanspreek op gedrag dat ik niet wenselijk vind. Die me dan vervolgens aankijken alsof ik chinees praat. Het meest bijzondere vind ik dan weer dat het desbetreffende kind de volgende keer wel weer bij ons spelen wil. Dat terwijl ik weet dat ik best streng kan zijn.
Altijd bij ons
Speelafspraakjes moeten blijkbaar om de één of andere reden altijd bij ons plaatsvinden. En dat ligt echt niet alleen aan mijn kinderen. Soms heb ik het gevoel dat ik een kinderdagverblijf run in plaats van dat ik parttime werk. En ik kan je vertellen, zo’n speelmiddag vind ik vermoeiender dan een dag van 07.30 – 17.15 uur werken. Het gene waar ik me nog het meest aan kan ergeren zijn de woorden ‘ik wil’.
Ik verlang van mijn kinderen dat ze vragen of ze iets mogen hebben. Oke, fruit mogen ze altijd pakken zonder te vragen, maar daar houdt het mee op. Willen ze een koekje, dan kunnen ze dat vragen. Willen ze iets anders, ook dan kunnen ze het vragen. Mag ik dit, mag ik dat? Iets wat ik heel normaal vind, maar blijkbaar is dat niet voor iedereen zo. Ik wil een snoepje kreeg ik laatst te horen. Oke, sta ik echt niet meteen stampvoetend, maar heel prettig vind ik het niet. Mierenneuker denk je nu misschien, en dat mag. Ik zeg dan vervolgens altijd dat Bram en Merel dat altijd even netjes moeten vragen en dat ik dat ook van hem of haar verwacht.
Kreeg ik het antwoord: IK WIL NU EEN SNOEPJE!!! SNOEPJEEEEEE!!! ( Stampvoetend ) Ja, dan ben ik klaar he! Kan ik echt niet tegen. Resultaat; dat snoepje, daar kon hij naar fluiten.
Ben jij soms ook even zo klaar met speelafspraakjes?
No Comments