Heb jij al kennis gemaakt met de vasthoudendheid van een tweejarige? Heb je wel eens een eeuwige discussie die je nooit wint, tenzij je gaat dreigen met een tv-verbod? Zing je regelmatig het Japanse volkslied terwijl je de vogeltjesdans doet, in de hoop dat dat wél werkt? En drijft dit alles je tot wanhoop? Je bent niet de enige. Hier heb ik ook zo’n leuk eigenwijs exemplaar. Nee is nee en blijft nee. Het grootste probleem hier is eten en drinken. Hij zou nog liever op de EHBO belanden dan dat hij zijn mond open doet. Vreselijk, maar wat doe je er aan? Bij hem is nee is nee….
(Ab)normaal eetpatroon en nee is nee.
Eten is voor Noah bijna altijd al een ding geweest. Toen hij naar de potjes voor acht maanden en ouder ging, verslikte hij zich vaak. Hierdoor heeft hij waarschijnlijk een trauma opgelopen. Ruim twee jaar leeft hij daarom nog steeds op brinta, gepureerd fruit, vruchtenkwark, gepureerd diner en melk. Dat is tenminste het idee. Doordat de melk -dieetvoeding- maar liefst 300kcal per 200ml bevat, heeft hij alleen geen trek meer. Stoppen met de melk is geen optie, want meneer wil niets anders drinken, voor hem is nee is nee. Hij wil overigens ook geen andere beker dan de babyfles. Raar maar waar. Op een goede dag drinkt hij 600-800ml en eet hij een bord pap en een vruchtenkwarkje -ook dieetvoeding-.
De wanhoop nabij
Zijn aangepaste eetpatroon was lange tijd vrij stabiel. De laatste paar maanden wil hij echter helemaal niks meer. Niet van mij tenminste. Zonder eten kan hij nog wel door, maar het weigeren van drinken is minder verstandig. Vooral als het buiten boven de 25 graden is en je hem ook geen ijs of komkommer hoeft aan te bieden. Vorige week heeft hij het in de hitte volgehouden om tussen 9.00 en 17.00 uur niets te eten en te drinken. Dan kun je mij opvegen hoor. Ik heb zelfs de macarena gedanst in de tuin, maar het baatte niet. Álle leuke en gekke dingen hielpen niet. Nee was nee en bleef nee. En daarmee basta. Hij begon me zelfs uit te lachen in mijn gezicht en me te slaan. Ik was alleen thuis met de kids en het was dus bloedheet. Ik kón niet meer, ík kon niet meer. Het elastiekje van geduld barstte en ik was dramatisch wanhopig.
Kalmeren
Nee, ik heb hem gelukkig niks gedaan. Natuurlijk niet. Nouja, zo natuurlijk was dat op dat moment ook niet meer. Want, ja, ik kon hem wat. Ik kreeg zelfs geen spuit in zijn mond. Op welke toon ik het drinken ook aan zijn verstand probeerde te brengen, het had geen effect. Ik was echt zo ontzettend boos dat ik mezelf niet meer herkende. Uiteindelijk heb ik de keuze gemaakt om Noah in zijn bed te leggen en zelf even iemand te bellen zodat ik kon kalmeren. Met een Radler in mijn hand belde ik mijn moeder. Met horten en stoten vertelde ik haar hoe hoog het me zat. Ze vond het niet zo raar dat de bom na twee jaar was gebarsten. Het was juist goed dat ik even afstand had genomen. Uiteindelijk is het goed gekomen en heeft meneer toegegeven. Acht uur na de laatste fles, wilde hij eindelijk weer drinken. Ik kreeg een knuffel en het was weer goed.
Lees ook waarom oordoppen zo handig zijn op vakantie!
Schaamte
Hoewel het niet raar is dat je het als moeder soms niet meer weet, schaam ik mij best wel. Niet alleen omdat ik heb lopen schreeuwen terwijl de hele buurt buiten zat. Vooral omdat ik mezelf niet meer herkende in de boosheid. Mijn babydochter heeft bijna alles ook moeten aanschouwen. Sterker nog, door het gedoe met haar broer had ik veel minder aandacht voor haar. Ik faalde als moeder, voor beide kinderen. Ik haat het om te falen. Ik wil niet dat mijn kids doorhebben dat ik ook maar wat doe. Je moet toch ten alle tijden weten waar je mee bezig bent als ouder. Ook in je emotie moet je je nog steeds verantwoordelijk kunnen opstellen. Ja, oké, ik heb afstand genomen en ben eerst gekalmeerd. Dat was denk ik wel goed, maar toch. Het blijft aan me knagen dat ik een nieuwe kant van mezelf ben tegen gekomen. Want ben ik nu gek gemaakt door mijn eigen kind? Kan ik mijn kind niet aan? Heb ik hulp nodig? Hoe gaat het een volgende keer?
Niet alleen
Ik vertel dit omdat ik niet de enige ben. Elke moeder heeft niemand die haar zo boos kan maken als haar bloedeigen kind. Waarschijnlijk juist omdat je met alles wat in je is het beste met hem voor hebt. Je wilt dat hij keuzes maakt die goed voor hem zijn. Je wilt niet dat hij zichzelf in gevaar (laat) brengen. Je bloed kruipt immers altijd waar het niet gaan kan. Letterlijk en figuurlijk. De liefde die je voelt voor je kind is er altijd en overal, wat hij ook doet. Hoe boos je ook op hem kunt zijn, de liefde is nog altijd meer. Er is niets dat ervoor kan zorgen dat je niet meer van je kind houdt. Als dat wel zo is, dán pas heb je echt een heel groot probleem.
Je doet het goed
Dat ik wel eens flink boos ben op Noah is dus onvermijdelijk. Dat ik me wanhopig voel, is hartstikke logisch. Ik ben gewoon zo gek op mijn kind dat ik hem liever niet zie uitdrogen. Ik ben een goede moeder. Ook al schreeuw ik en kan ik hem wel wat, ik ben een goede moeder. Als je soms twijfelt en machteloos bent, dan doe je het goed. Het is niet altijd makkelijk als mama, maar laat je niet kisten! Je doet wat je kunt, en al doende leer je bij. Er bestaan geen perfecte mama’s, dus nu probeer ik dat ook niet meer te zijn. Noah (en Sophie ook) heeft geen perfecte mama nodig. Zolang zijn mama onvoorwaardelijk van hem houdt, komt het best goed.
Nee is nee en blijft nee, aldus mijn peuter. Ja is ja en blijft ja, aldus zijn moeder. Want wat je ook doet, ik hou toch wel van je. Hij pakt me vast en ik krijg een dikke knuffel. Hij houdt ook van mij.
No Comments