Toen vrienden van ons hun zoontje kregen dachten wij, oh zo eentje willen wij ook wel! Totaal onbevangen en onwetend begon er een nieuwe fase in ons leven. We werden papa en mama. Toch zijn er een paar dingen waarvan ik denk, dát had ik toen eigenlijk wel willen weten. Dat je net wat beter weet wat je te wachten staat…
Die zwangerschap
Wist ik veel. Ik dacht 9 maanden niet drinken, even door de bevalling heen bijten en klaar. Viel dat even tegen. Wat een aanslag was het op mijn lichaam, ik heb nog steeds een zwakke rug en heup. Al vanaf het moment dat je zwanger bent beginnen er allerlei processen op gang te komen die je lichaam veranderen en voorbereiden.
Die buik laat veel te lang op zich wachten waardoor ik het idee had me aan te stellen. Zonder buik ben je niet echt zwanger, toch? Misselijk was ik, iedere dag hing ik een keer of drie boven de wc. Ik had nergens zin in en trok me alleen maar meer terug. Ik zat verschrikkelijk verstopt en de medicatie die ik daarvoor kreeg was niet te doen. Zo smerig! Met moeite hield ik het binnen tot een keer dat ik de hele eettafel onder spuugde vlak voordat ik naar school moest. Bahbah, nee dat viel me best tegen.
Angst
Bij de eerste echo zeiden ze, of het is niet goed of je termijn is anders. Toen ik vroeg welke kans groter was schoven ze me een informatie folder over miskramen toe. Ik was net zwanger, we waren er helemaal niet lang mee bezig geweest maar ik was zó verdrietig! Ik huilde en wilde alleen maar naar huis.
We moesten een week wachten op de volgende echo. Hoe ik dat door moest komen wist ik echt niet. Het overdonderde me hoe verdrietig ik was! Hoe kon dat nou, ik wist het maar een paar weken? Toen realiseerde ik me wat een verlies het moet zijn om een kindje te verliezen. Iets wat ik voorheen relativeerde, ach hoe ver ben je dan, het is nog geen baby et cetera, dat was vreselijk!
Vanaf moment één hoop en wil je het allerbeste voor je kindje. Daarom pleit ik ook om die 12 weken grens onzin te stoppen, dat verdriet kan je beter delen dan alleen moeten verwerken omdat de maatschappij stelt dat je voor 12 weken eigenlijk geen hoop mag koesteren. Belachelijk!
Die bevalling
Wist ik nog minder van. Ik dacht namelijk ik lees me nog wel in maar toen werd ik ingeleid vanwege mijn bloeddruk. Kwam me helemaal niet uit zo tijdens mijn tentamens maar helaas het moest gebeuren. Mijn vliezen werden gebroken en ik kreeg een weeënstorm van een half uur. Nooit van gehoord. Ik was totaal de kluts kwijt!
Als je vanuit niets naar de ene wee na de andere gaat zonder rust word je knettergek. Dat was bij mij dan het geval, misschien wordt niet iedereen gek maar ik wel. Je kan je daar niet op voorbereiden. Het is toch altijd anders, bij de tweede stelde ik me daarop in en toen gebeurde er na het breken van de vliezen niets. Nou dan zit je ook lekker te kijken hoor. Nee zon bevalling is niet niks, het moet nou eenmaal gebeuren en je kan er niet echt omheen maar ik denk niet dat je je er op kan voorbereiden, moeder worden…Onderschat moeder worden in ieder geval niet.
Mama zijn
Ja, dan ben je een moeder. Je kind is gezond ter wereld gekomen, daarmee heb je al heel wat zorgen gehad en achter je kunnen laten. Al die spannende momenten of het wel goed is en gaat. De echo’s, je klachten, de onderzoeken. Dan heb je dat allemaal gehad en heb je een kindje vast. En dan, dan realiseer je je dat jij er alles aan kan doen wat in jouw macht ligt om dat kindje te beschermen.
Maar dat geeft helaas geen garantie, kijk eens naar het nieuws. Een ongeluk zit in een klein hoekje! Anderen kunnen je kind kwaad of pijn willen doen. Kinderen onderling kunnen gemeen zijn. Jouw kind kan verdriet krijgen ondanks jouw bescherming. Je moet ze los laten en vertrouwen hebben op een goede en veilige omgeving. Natuurlijk hoop je dat ze gezond blijven. Je realiseert je dat je de toekomst van je kind helemaal niet in de hand hebt. En dat is eng!
Dit zijn allemaal dingen waar ik nooit over had nagedacht. Misschien heb jij als toekomstige moeder wat aan mijn hersenspinsels…
Heel herkenbaar!