Deze keer even een keertje een blogje geschreven in een beetje chagrijn.. met bijbehorende klaagzang over o.a de tropenjaren, moeheid en ziek zijn.
Tropenjaren en het begin van mijn klaagzang
Niet het meest lees-aantrekkelijke artikel van mijn hand weliswaar, maar wel ook de realiteit van de tropenjaren waar wij ons op dit moment ik begeven.
Drie kinderen zijn namelijk niet altijd jippiekijaajippiekijee!
En ik hoor sommige (met name vrouwen) nu denken ‘oh nee hoor, gaat ze nu lopen zeuren en zaniken terwijl ze gewoon drie prachtige kinderen heeft!?’
Ja eigenlijk wel even! 😉
Begrijp me ab-so-luut niet verkeerd ik ben mij terdege bewust van de geweldige rijkdom die ik mag bezitten met onze drie gezonde kanjers en mijn grote liefde. Maar soms heel soms merk ik dat ik wel een heul kort lontje heb of zelfs helemaal geen lontje meer overheb.
En dat is nu een beetje.
Zei iemand ‘slaap’? Wat is dat?
Dat ontstaat natuurlijk niet in een paar dagen maar is echt een ordinaire samenloop van omstandigheden. Met name getriggerd door (chronisch) slaaptekort.
De afgelopen maanden heeft om te beginnen, onze jongste namelijk geen nacht doorgeslapen. De ene nacht was het meerdere keren per nacht maar erg kort. Met een aai over haar bol sliep ze dan weer in. In tegenstelling tot haar moeder. Ik blijf dan wakker misschien onbewust wachtend tot het moment dat ik er weer uit moet. Manlief daarentegen stapt uit bed, troost haar, ziet zijn kussen nog niet eens helemaal en is alweer diep in dromenland.
Andere nachten was het echt bizar minder positief en zat ik zo tussen 2 en 4 uur ’s nachts beneden. Niet te doen! En dan rond 06.00 uur werden onze andere boeven wakker en was de dag begonnen!
Even je snor drukken achter een computerscherm op kantoor zit er dan niet in, nu ik thuis ben. En nee, dat is ook geen beklag of zo. Want ook hier hoor ik je denken ‘ga dan weer lekker werken’. Nee dat is niet de bedoeling van deze klaagzang.
Ben nog steeds heel heppie met onze bewuste keuze om voor onbepaalde tijd niet te gaan werken!
Maar goed verder met mijn klaagzang.
Ik had weliswaar geen werk-verplichtingen, wel had ik een bruiloft als ceremoniemeester te begeleiden. Een pittige ‘uitdaging’ op élk gebied.
Ook had ik mijn sociale agenda weer te veel volgepropt. Wilde ik minimaal twee keer per week sporten enzovoorts, enzovoorts. Iets te veel ballen hoog te houden en iets te lastig kiezen, welke bal ik zou kunnen en willen laten vallen.
Mijn lieftallige hubby had het meer dan behoorlijk druk op zijn werk dus die nam ook geregeld wat spanning mee naar huis.
Moeders die ziek zijn, is geen optie
En dan….een griepvirus! Ja natuurlijk, kan er ook wel bij!
Meestal kan je zo’n virus wel aan maar daarvoor heb je weerstand nodig. En voor die weerstand is ook genoeg slaap wel een essentieel onderdeel.. Ja.. eh.. dus… ziek!
Ziek zijn!? Geen optie toch? Voor geen enkele moeder. Werkend of niet, er is gewoon heel weinig tijd en ruimte voor moeders die ziek zijn.
Onlangs appte ik een vriendinnetje en zij bleek ook ziek. Net als ik moeder van drie kleine kindjes, maar zij heeft wel een drukke baan, dus je kan wel nagaan..En kijk naar onze eigen Maddy. Zieke baby die haar al dagen al dan niet weken weerhoudt van een goede nachtrust. En ondertussen lopen er nog wel twee kindjes rond plus een man die je aandacht verdienen. Heftig!
Echt even goed uitzieken door een paar dagen in je bed te blijven, is gewoon geen optie! In plaats daarvan loop je wekenlang te kwakkelen, snotteren en met zeurende hoofdpijn, maar dank de goden voor paracetamol toch!? ?
Ja en doordat je al niet topfit bent, maar bekaf, word je er ook geen gezelliger mens van. Je bent mega chagrijnig, kat je kinderen af, communiceren in zijn algemeenheid gaat ineens in snauwen en grauwen. En daardoor voel je je weer extra schuldig en word je nóg bokkiger.
Iets met vicieuze cirkel?!?
Mijn wallen zijn inmiddels zo donker dat ik bij het schoonmaken van mijn gezicht met make-up remover nog een beetje hoop dat het uitgelopen mascara is, maar dat dan toch echt wéér blijkt dat dat niet iets is wat ik weg kan boenen.
Mom = superpower ??
En toch… wij vrouwen kunnen dit blijkbaar!
We gaan er gewoon weer voor.
De kinderen zijn schoon, met schone kleren, krijgen weer goed en gezond eten. Worden overal naar toe gebracht en vandaan gehaald.
Met gevoelsmatig de laatste energie wordt nog even snel een lampion in elkaar geknutseld én langs de deuren gelopen voor Sint Maarten. De hulp Sint verplichtingen worden ook weer vervult. Spelletjes worden gedaan, binnen en buiten wordt er gespeeld.
Boodschappen zijn gedaan, was ligt weer gevouwen en wel in de kast. Huis is gepoetst en het avondeten staat klaar!
Oke, sporten wordt ‘m bij mij dan echt even niet (heerlijk zo’n legitiem excuus), althans niet twee of drie keer in de week. En de woeste wilde stapavonden (die al maandenlang gepland stonden) konden ook niet doorgaan maar verder gaat het best goed!
Vind dat we best trots op onszelf kunnen en mogen zijn! Niet te veel en te vaak want dan ben je al snel arrogant natuurlijk, stel je voor. Maar toch mag ook wel eens gezegd worden toch! Ze zeggen niet voor niks vaak MOM op de kop geschreven is WOW!
Dus mama’s van Nederland, even om jullie ook een hart onder de riem te steken, hang in there, jullie doen het fantastisch ??
En er zullen ook vast nu mensen zijn, die dit lezen en denken wat een jeuk verhaal wat een gezeur!
Heb je ook wel een punt! Maar dat hoort ook bij vrouwen, zeker bij Nederlandse vrouwen!
Dus daarom, even een zeurmomentje, klaagzang, hoe je het noemt… van mij gedeeld met jullie, gewoon omdat het kan!
En nu weer verder tot de orde van de dag: mijn drie kinderen nog even voor het (kort, of misschien amper) slapen een dikke kus geven en ze even lekker warm toedekken!
Morgen weer een dag: nieuwe rondes nieuwe kansen, ik heb er ineens weer zin in ☀️
================================================================================
En toch een hele kleine disclaimer:
Ik wil niemand kwetsen met mijn klaagzang! Ik weet ook echt heus wel dat we onze handjes dicht mogen
knijpen dat onze kinderen en wij gezond zijn (op een lullig griepje en/of verkoudheid na), dat wij überhaupt kinderen hebben én ik de keuze heb om thuis te blijven… En wil ook echt niet zeggen dat mijn leven ruk is ouzo met dit stukje, in tegendeel! Maar soms heb je zo’n momentje dat je gewoon even hard wil gillen, stamvoeten en zeuren…Hmmm waar je mee omgaat, wordt je mee besmet!?
No Comments