December: vol (in ) verwachting klopt ons hart

‘Vol verwachting klopt ons hart’. Ja, laat die goede man maar gauw komen en nog sneller weer weggaan. Want als we ‘Dag Sinterklaasje’ zingen, mag ik bijna bevallen. De 8e van december ben ik 37 weken zwanger van een meisje. Wanneer zal ze geboren worden? Noah was er met 37w3d en volgens de gynaecoloog zal ik ook nu rond de 38 weken wel gaan bevallen. Ik voel me inmiddels zoals menig kind zich voelt in de sinterklaasperiode. De tijd kan me niet snel genoeg gaan. Het woord ‘bevalling’ laat me bijna juichen. Hoewel ik zwanger zijn heel bijzonder en wonderlijk vind, is deze zwangerschap gewoon echt niet leuk. ‘Sinterklaasje, kom maar binnen met die wee, en we puffen allemaal vrolijk mee…’ -1 december 2017-

Zeven december

Vandaag is het 7 december 2017. ‘Babba’ -zoals Noah de baby noemt- is ook flink verwend met Sinterklaas. Een lief knuffelkonijn, boxspeelgoed en een reusachtige Nijntje prijken nu in de mintgroene kamer. Nog geen baby te bekennen overigens, die zit nog lekker actief te zijn in mijn buik. Ik heb trouwens van mijn werk – waar ik al sinds september niet meer ben geweest- een adventskalender van Rituals gekregen. Voor kerst klopt hij niet meer, maar nu kan ik hem gebruiken als aftelkalender voor de uitgerekende datum. Waarschijnlijk is de baby er al voordat de kalender helemaal geopend is. Jeej!

Vijftien december

Alle controles waren goed, maar de laatste paar dagen slaap ik erg slecht. Eind oktober heb ik een nierbekkenontsteking gehad, met een ziekenhuisopname van vier dagen tot gevolg. De helse pijn aan mijn nier is gelukkig voorbij, maar sinds dit ziek zijn ben ik gesloopt. Alsof mijn lijf alle reserves heeft gebruikt om de infectie te bestrijden. Sindsdien slik ik ook ijzertabletten, maar nog steeds kom ik de dag niet door zonder middagdutje.

De gynaecoloog denkt nog steeds dat ik voor de 39 weken ga bevallen, en ik houd me daar ook maar aan vast. Als het daadwerkelijk nog zeven dagen duurt, dan komt het wel goed. Kom dus maar snel, lief prinsesje, dan kunnen we samen kerst vieren. Over Kerst gesproken trouwens, we hebben van de week de kerstboom opgetuigd. We werden helemaal vrolijk van de gedachte dat we met zijn vieren zijn als we de boom weer opruimen. En dan die kerstmuziek erbij: it’s the most wonderfull time of the year.

20 december

Ik slaap nu al ruim een week erg slecht ‘s nachts. Mijn nachten zien er zo uit: in bed, harde buik, na lang woelen een goede houding gevonden, naar de wc, in bed, harde buik, na lang woelen weer slapen, weer plassen, weer in bed enz. Verre van ideaal. Ik ben de werkgever van Joël dan ook eeuwig dankbaar voor het feit dat Joël zorgverlof mag opnemen voor zo lang als nodig. Want op dit moment ben ik niet tot normaal functioneren in staat. Ik kan gewoon geen mama meer zijn zoals ik zou willen, om over het huishouden maar te zwijgen. Ik wil echt heel graag bevallen. Een oud-schoolgenootje van mij, Ilse, is vijf dagen geleden mama geworden van een zoon. We scheelden drie dagen in uitgerekende datum. Dus wie weet, lig ik vanavond ook wel met een baby in mijn armen. Ik kan niet wachten.

22 december

Still no baby en nu 39 weken zwanger. Vandaag zijn we ter afleiding -en ook omdat het leuk is- naar de kerstmarkt van een tuincentrum hier in Zoetermeer gegaan. We zagen een roze kerstrompertje met ‘my first  Christmas’ en ik moest mezelf echt bedwingen om hem niet mee te nemen. Inmiddels weten we niet meer zo zeker dat de bevalling nog voor kerst zal beginnen.  En volgend jaar past maatje 50 zeer zeker niet meer.

Ik sprak vandaag ook mijn moeder over kerst. Het idee is dat we met mijn ouders en mijn zus en zwager gaan gourmetten bij ons thuis. Ik kan elk moment bevallen, inderdaad niet ideaal om dan je huis open te stellen. Maar hee, vanaf de Veluwe -waar mijn familie woont- is wel erg ver rijden als de weeën ineens losbartsen.

Mocht de bevalling overigens tijdens kerst gaan beginnen, dan kunnen zij altijd nog met elkaar gourmetten. Of kunnen ze -als ze al hier zijn- Noah meenemen. Ik vind het prettig om een plan A (gewoon bevallen voor kerst) , B (met kerst bevallen) en C (niet met kerst bevallen) te hebben. Dat geeft een hoop rust. Hoe minder stress, hoe meer energie en hoe gezelliger de kerstdagen. Voor het eerst van mijn leven hoop ik niet met familie aan tafel te zitten. Ik zou het zelfs fijn vinden als ik Kerst doormaak in het ziekenhuis, op de afdeling verloskunde welteverstaan. We kunnen niets anders doen dan geduldig af te wachten…

27 december

En toen was het 27 december en was de kerst voorbij en was ik nog steeds zwanger. Ja, later zal ik het vast heel fijn vinden dat ik naast de kerststress niet ook nog een verjaardag hoef te vieren. Ondanks het gebrek aan een bevalling, hebben we heerlijke dagen gehad. Ik werd erg goed geholpen en verzorgd en niemand stond raar te kijken dat ik ‘s middags toch even een dutje wilde doen.

Ik heb sinds de 22e al twee keer in het ziekenhuis gezeten omdat ik last had van valse weeën die lang aanhielden. Beide keren dachten we oprecht dat het nu echt ging beginnen, maar helaas zette het niet door. Slapen gaat ook nog niet beter, dus ik zit er nu echt best wel doorheen. Natuurlijk wil ik ook gewoon heel graag mijn kind, maar op dit moment wil ik vooral niet meer zwanger zijn. Ik zit sinds week 22 al in de ziektewet in verband met gekneusde ribben en tussenribspieren; ik ben er gewoon klaar mee en klaar voor. Laten we hopen dat ons prinsesje zich voor het nieuwe jaar aandient.

29 december: de uitgerekende datum

Ik heb zojuist een filmpje van Noah gemaakt, waarin hij hierdepiep hoera zegt. Mijn zusje is vandaag 23 geworden en wat had ik haar graag verrast met een nieuw nichtje. Vandaag is de uitgerekende datum, dus het is een dubbel feestje. Ik wil vandaag niet mopperen, kreunen en zuchten. Want eerlijk is eerlijk, het is ontzettend fijn dat ik de uitgerekende datum heb bereikt.

Ik voel me echt zielsgelukkig dat deze baby nog steeds goed groeit en straks met een normaal formaat op de wereld zal komen. Hoe anders was dat bij Noah. Ik denk er wel eens over na hoe het zou zijn geweest als zijn groeiachterstand onopgemerkt was gebleven. Heel simpel: dan was hij er niet meer geweest.

Nu is dat hele verhaal niet aan de orde, ik kan zo zonder zorgen de bevalling in. Het enige waar ik me nu druk om maak, is wanneer ze eruit komt. Ze is verder hartstikke levendig en gezond. Niets om me zorgen over te maken. Alles wat me in eerste instantie had weerhouden om nog eens zwanger te zijn, is nu definitief van de baan. Wat er tot de groeiecho van 32 weken toch in mijn achterhoofd speelde, is nu verleden tijd. Ook dit is echt wel een groot hoera waard. Ik heb taartjes gekocht om deze dag te vieren, want een gezonde (buik)baby is een wonder en geen vanzelfsprekendheid.

2 januari

Zo, we zijn in 2018 beland. We hebben gisteren de kerstboom afgetuigd, met mijn zeekoelijf ging dat nog net. Want nee, het meisje houdt zich nog steeds verscholen in mijn buik. Vandaag waren we bij de gynaecoloog, ik kon het niet droog houden toen zij vroeg hoe het ging.

De 28e had ze me voor de eerste keer gestript; dat was ontzettend pijnlijk, maar niet effectief. Anders zat ik hier nu niet. Met tranen in mijn ogen vertel ik dat ik sinds half december gewoon geen goede nachten meer maak. Ik heb de nacht voor kerst een slaaptablet van de verlosafdeling meegekregen, omdat ik door de valse weeën van toen wel móest slapen.

Ik krijg er nog een paar mee van de gynaecoloog, ik wil ze helemaal niet gebruiken. Als temazepam -zoals de slaaptablet heet- mij suf maakt, dan heeft het dat effect dus ook op mijn baby. Je hoeft geen apothekersassistente te zijn om dat te kunnen bedenken. Maar ik ben gebroken. Ik ben kapot. Ik. Wil. Niet. Meer. Ik zou bijna een ontstopper in mij vagina stoppen en mijn kind er zo uit trekken.  Elke dag smeek ik meerdere keren of ze alsjeblieft geboren wil worden. Ik kan echt bijna alleen nog maar janken, de hele dag door ben ik een oververmoeide hormoonverzameling.

Noah is overigens echt een schatje de laatste tijd, hij geeft me knuffels en kusjes en dekentjes. Maar ik ben mezelf echt volledig kwijt. Ik ken mezelf niet meer en Joël kent mij ook niet meer. Compleet overgenomen door vermoeidheid, emoties en hormonen. Dat ben ik. Terwijl ik dit in tranen probeer duidelijk te maken -ik vind de juiste woorden alleen niet omdat ik niet meer kan denken-, pakt de gynaecoloog de telefoon om een afspraak te maken voor een inleiding. Al was dat echt het laatste wat ik wilde, op dit moment wil ik niets liever dan bevallen.

5 januari: tranen van geluk

Gisteren heb ik een ballonkatheter gekregen, vandaag zou ik worden ingeleid. Opnieuw stromen de tranen over mijn wangen, want die hele inleiding hebben ze kunnen schrappen. Vanmorgen om 5.46 uur was ze daar na precies 41 weken eindelijk: onze lieve dochter.

Eindelijk kunnen en mogen we haar naam van de daken schreeuwen. De naam die we al heel lang heel leuk vonden. Diezelfde naam kwamen we ‘toevallig’ tegen in een soevenirwinkel in Frankrijk afgelopen juni. Toen wisten we onze meisjesnaam zeker. Twaalf weken zwanger was ik toen, en nu lig ik hier met haar: onze mooie Sophie. Vanaf  3 uur zetten de weeën door en had ik een droombevalling.

Bevallen doet altijd pijn, maar ik had echt veel steun aan Joël. Met nog vijf baby’s vandaag alleen al in het ziekenhuis, had het personeel het erg druk. Dat leverde ook wel weer hele mooie momenten op voor ons samen. Ik ben echt blij zoals de bevalling uiteindelijk is gegaan. Jammer alleen dat het zwanger zijn alleen zo zwaar is gevallen. Heerlijk dat ik nu dat lieve – en kennelijk zeer geduldige- meisje kan knuffelen. Ze weegt 2970 gram en is 48 centimeter; heel fijntjes voor 41 weken, maar in mijn ogen een reusje. Opnieuw huil ik, maar nu zijn het tranen van geluk.

Nu is het opnieuw december, we zijn alweer bijna een jaar de trotse ouders van Sophie. Die minder leuke zwangerschap lijkt alweer zo lang geleden. Tegelijkertijd voelt het als de dag van gisteren dat mijn dochter op mijn borst gelegd werd. Tijd is relatief.  Dit jaar telde exact evenveel uren als 2017, en toch vloog dit jaar voorbij. Mijn kleine mooie meid zal dit jaar voor de eerste keer de feestmaand meemaken. December 2017 was onvergetelijk, maar ook nu klopt vol verwachting ons hart. Hoe zal ze het vinden? Eerst Sinterklaas, dan Kerst en oudjaar en als klap op -of na- de vuurpijl zullen we haar verjaardag vieren. Ik kan niet wachten…