Winkelen: addictie of aversie?

“Winkelen, outlets, sale, shop-till-you-drop..” Deze termen doen bij menig vrouw de bloeddruk stijgen en hun harten sneller slaan.

Niet bij deze vrouw. ‘Wat voor vrouw ben je dan?’ vraag je je vast af. Nou ja het type vrouw dat dus niet echt van winkelen houdt. Say what? En eerlijk gezegd, heb ik dat ook nooit écht gedaan.

Er gaat niks boven Groningen

Opgroeiend in het Hoge Noorden, was het wel een uitje hoor om naar de grote stad Groningen te gaan. Door de Herestraat lopen en dan vaak eindigen met iets lekkers bovenin de V&D aan de Grote Markt. Het uitzicht daar was waanzinnig.

Groningen is trouwens bij uitstek wel een hele leuke stad om te winkelen (mocht je er wel van houden). Naast de standaard retail winkels die je overal in Europa ziet, heb je ook hele gave authentieke boetiekjes. En de stad zelf blijft gewoon fijn, gezellig en mooi! #aanrader

Maar ik dwaal af.

Aan het einde van de winkelmiddag, was vooral het gevoel van een gezellige middag met je moeder wel fijn. En dan terug naar de auto lopend met heel veel verschillende soorten tasjes vond ik het einde.

Toen ik klein was, was ik niet geheel vrij om te kiezen wat ik kocht en aantrok. Dat mijn moeder dus kleren uitkoos vond ik toen niet erg. Maar toen ik ouder werd en naar de middelbare school ging, werd dit wel echt een dingetje.

Uit de mode

Ik kreeg geen kleedgeld, maar ging ongeveer maandelijks naar de stad om de nodige kleding te kopen. Weliswaar wel in de smaak van mijn moeder. Een smaak die zeer zeker in de ogen van een puber, stoffig en ouderwets was te noemen. Nu terugkijkend overigens nog steeds. Qua stijl en smaak op zich niks mis, maar niet als je een meisje van veertien bent.

Alle hippe trends en modegrillen, gingen aan mij voorbij. De broeken met wijde pijpen, de Mag’s, de Levi’s 501, korte shirtjes niks van dat alles. Fleecetruien waren ook enorm hip, vraag me niet waarom. Daar kreeg mijn moeder dan lucht van en ging er zelf een maken. Ook weer zo’n typische gevalletje jammer joh.

Steeds vaker eindigden onze winkel-sessies dan ook in flinke discussies en ontstonden er zelfs fikse ruzies, dat ik echt niet meer met haar wilde gaan winkelen.

Misschien dat ik daarom nooit echt een enorme winkelfan ben geworden. Want ook niet veel later, toen ik mijn eigen geld verdiende in de supermarkt stond ik niet te popelen om dit geld uit te gaan geven aan kleding. Zelfs niet toen mijn moeder had gezegd zich er niet meer mee te bemoeien.

In mijn studententijd werd dit niet heel anders. Een keer in de zoveel tijd ging ik naar de Sting en kocht ik daar wat outfits. Een vriendin vertelde zelfs dat ik vaak daar dezelfde shirtjes kocht, maar dan in andere kleuren.

Pashokjes fobie

Een van de aversies die ik heb ten aanzien van winkelen is het passen.

Die pashokjes, serieus! Ver-schrik-kelijk.

Ten eerste die spiegels, die je gevoel van eigendunk met de seconde de grond in doen boren.

Dan die verlichting. In combinatie met die belachelijke spiegels draagt zo’n niets verhullende TL-lamp ook zo niet bij aan je zelfvertrouwen. Elke put, elke rol, elke wal wordt met een factor 1000 vergroot en benadrukt.

Vervolgens komt er dan zo’n zemelige verkoopster vragen of alles wel lukt en naar wens gaat. En dat vraagt ze dan altijd op het moment dat het huilen je nader staat dan het lachen, omdat je soort gevangen in een shirtje zit. En hierdoor in een onmogelijke houding staat en eigenlijk geen idee hebt, hoe je eruit gaat komen zonder de hulp van iemand anders.

Maar nee duh ‘alles gaat super, dank je wel!’ (En heel stil fluister je volledig gefrustreerd ‘rot toch op stomme *&^%*)

Of dat je net een kledingstuk wil aanpassen en je zichtbaar ziet dat iemand je is voor gegaan door bijvoorbeeld make-up sporen, ben ik ook snel klaar.

En ik heb geen smetvrees, maar ik kan wel echt bijna over mijn nek gaan van bepaalde (vieze) geurtjes en ranzigheden. Dus als ik in een pashokje kom, waar net iemand voor mij is geweest, die het tijdens het omkleden blijkbaar ook erg warm heeft gekregen, ben ik ook genezen. ?

Tot slot wanneer je je moet omkleden in een hokje van 1 bij 1 en waar de stofwolken en haren (oh het beeld alleen al opschrijven doet me al bijna over mijn nek gaan) op de grond liggen, stopt voor mij het feest helemaal.

Dus àls ik dan iets leuks vindt, koop ik het en neem het mee naar huis om daar te passen.

Winkelwagentje zit vol

Het moge dus duidelijk zijn, dat ik niet enorm fan ben van winkelen. Niet voor mijzelf althans. Want als ik in de stad loop en dan toch even besluit te gaan winkelen, kom ik echt altijd wel met iets naar buiten. Iets voor één van de kinderen, of zelfs voor alledrie. Niet voor mijzelf nee.

Heerlijk om kleertjes te kunnen kopen voor onze kleine kanjers. Voor de jongens mooie stoere kleren. Veel in blauw dat dan weer wel. Zo min mogelijk drukke prints, geen stripfiguren enzo. Stoer maar klassiek is ook de stijl van de jongens.

[bol_product_links block_id=”bol_5c38cc8f18647_selected-products” products=”9200000102093563,9200000103843409″ name=”Name it” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

Dat ze broers zijn weten we zeker, maar ze kunnen niet meer verschillen onderling. Hun karakter helemaal, maar ook hun bouw. Dat wat ik bewaard heb voor Julius omdat ik dat zo gaaf vond bij Sebastiaan, staat Julius dan voor geen meter. Scheelt weer, kan ik tenminste ook voor hem shoppen.

En dan voor ons meisje, ons cadeautje. Dat is echt wel een bonus hoor: kleertjes kopen voor een meisje. Zoveel meer keus en zoveel mooie dingen. Schattig en klassiek is ook haar stijl.

Blije bende

Zeker wekelijks komt de postbode weer met een doos kinderkleertjes aan. Zo fijn! Daar kan ik echt gelukkig van worden. Kaartjes eraf, etiketjes eruit knippen, even fris wassen en drogen en dan mooi gevouwen de kast in. Kindjes blij en deze mama nog blijer.

Hoewel kindjes blij? Ze zijn nog niet echt heel bewust van hun garderobe. Al ziet de oudste wel gelijk of iets nieuw is natuurlijk en is dan oprecht heel blij. Maar dat hij nu al een menig heeft over zijn kleding? Nee, nog niet.

Gelukkig, want dat gaat, weet ik uit ervaring zeker nog komen! En dat mag, En ik heb mezelf wel voorgenomen, dat ik ze toch wel vrij laat in hun keuzes. Zolang ze echt niet compleet voor gek gaan lopen en het in mijn ogen ook niet ‘armoedig’ wordt, mogen ze best ver gaan. (Ik voel nu al menig discussie aankomen over wat nu wel/niet ‘voor gek’ lopen is en wat nu onder ‘armoedig wordt verstaan, maar goed…)

Like it in Leiden

Hoe vaak ik dan toch ga winkelen en iets koop voor mijzelf?

In elk geval dus niet maandelijks, maar ik denk meer eens per kwartaal. En dan vooral online.

Toen ik nog werkte was dit ook meer nodig, vond ik zelf. Graag wilde ik er wel zakelijk uitzien, maar niet saai. Twee keer per jaar ging ik dan goed los en kocht bij één of twee winkels dan allerlei combinaties. Basisstukken die zich onderling ook prima lieten combineren.

Bij één van die winkels maakte ik dan altijd heel graag een uitzondering: ik pas daar alles!

Geweldige zaak in Leiden helemaal, maar die omreis hebben we er heel graag voor over. ‘We’ ja. Want het was destijds de favoriete zaak van mijn man toen hij voordat wij elkaar kenden, nog woonde in Leiden.

Inmiddels hebben ze ook een vrouwenafdeling, met prachtige kleding. Kleding en combinaties, die ik zelf niet altijd zou uitzoeken, maar zij wel! En het staat dan ook nog gaaf en zit heerlijk. Zowel zakelijke als casual toppers! Super winkel!

Geen #trendymom maar classy klassiek

En omdat ik dus echt (of eigenlijk echt niet) energie krijg van winkelen, loop ik niet mee met de aller hipste en nieuwste trends.

De bloggers en blogs en de Instagram accounts die ik interessant vind en volg, zijn niet die van de fashionista’s. Dus ook op die manier word ik niet op de hoogte gesteld van de laatste mode(trends).

Sowieso is dat mijn stijl ook niet. Ik ben zoals ik al eerder vermeldde nogal traditioneel van smaak. Dus zo ook in mijn stijl van kleding. Klassiek is denk ik dan ook de meest duidelijke benaming van onze stijl, als dit al een stijl te noemen is… ?

Tegenwoordig hoeft dat zakelijke niet meer, maar ik weiger er ook uit te zien als een ‘moeke’. Inmiddels is onze jongste al bijna weer anderhalf dus echt onder de spuug en melk en babyvoeding zitten, gebeurt niet vaak meer.

Mijn figuur komt weer een beetje terug en ik ben nu dus ook wel echt toe aan een aantal nieuwe outfits. Ik kan dan ook echt uitkijken naar dit weekend, want dan ga ik weer richting Leiden. Even mijzelf weer verwennen. In een pashokje van 1.5 bij 1.5 bij redelijk mild licht, met oprechte en toffe verkoopsters en een moderne en schone winkel. I like!

En nee een hashtag trendy en hip mom zal ik wel nooit worden, maar classy classic mag toch wel?

Uiteindelijk ben je naast moeder toch nog steeds een vrouw!? Zelfs eentje die niet van winkelen houdt! ?