Zwanger van mijn eerste kind was ik op 27 jarige leeftijd en twee jaar daarvoor was ik net begonnen met een nieuwe opleiding. Super blij was ik dat er een kindje van mij en Joris aankwam. Maar ook super spannend natuurlijk! Er ging heel veel veranderen en alles was nieuw voor ons. Dit was mijn eerste zwangerschap en dus zou dit ook mijn eerste bevalling worden. Lees je mee?
Misselijkheid
De eerste weken, tot aan de 20 weken was ik enorm misselijk, als ik wakker werd kon ik meteen naar de wc rennen om te spugen. Dat was zo ellendig. En ik studeerde dus nog, door de misselijkheid ging ik alleen maar naar de lessen die verplicht waren. En dat werd me niet in dank afgenomen. Sterker nog, toen ik vertelde dat ik zwanger was kreeg ik vragen als, is het welkom, kan je baby op jouw kamer wonen en wil je nu een half jaar stoppen met studeren? Vreselijk was dat, dat onbegrip. Ik was zwanger kon de opleiding makkelijk voltooien maar dan had ik wel een bepaalde coulance nodig. En dat zat er dus niet in.
Ik voelde me niet goed
Maar goed dit stuk moest over mij bevalling gaan. In mijn tentamen week, toen ik 36 weken zwanger was voelde ik me al een tijdje raar. Wankel en vervelend, maar de verloskundige zag geen reden om mij eerder te zien dan de afspraak met 37 weken. Ik heb meerdere malen mijn urine in moeten leveren maar ik had geen blaasontsteking dus er was niks aan de hand. Ik denk dat ik een keer of 4 gebeld heb om aan te geven dat ik me niet lekker voelde.
Uiteindelijk kreeg ik mijn controle. Mijn bloeddruk was echt veel te hoog en ik mocht direct door naar het ziekenhuis. Uren zat ik daar aan de CTG. Eigenlijk ging er veel aan mij voorbij, een bevriende arts kwam langs en vertelde me dat ik rekening moest houden met inleiden. Dat was ook wat er uit het gesprek met de verloskundige kwam en er werd meteen een datum geprikt om in te leiden. Op dat moment dacht ik nog, hier heb ik helemaal geen tijd voor, ik heb tentamens!
Twee dagen later
Enfin, twee dagen later was het dus zover. Om 7 uur kon ik bellen om te kijken of er ruimte was op de afdeling en dat was het geval dus we konden vertrekken. Omdat ik pas 37 weken was drukte iedereen ons op het hart dat het wel eens een paar dagen kon duren voordat de baby er was. Daar stelden wij ons dan ook op in. Ik kreeg twee tabletten om te beginnen en kon terug naar de kamer om te wachten. In totaal zou ik drie keer twee tabletten krijgen. Bij de eerste controle bleek ik na die twee tabletten al 4 cm ontsluiting te hebben. Ik merkte er niks van en dacht nog, als het zo doorgaat kan die nog wel eens reuze meevallen. De rest van de medicijnen kreeg ik dus niet meer.
Met mijn zusje had ik afgesproken dat ze bij mijn eerste bevalling aanwezig zou zijn, dus ik stuurde een berichtje dat er schot in de zaak zat en ze kwam meteen. Uit allerlei onderzoeken bleek dat de baby het niet zo fijn meer vond in mijn buik. Ik werd naar de verloskamer gebracht om mijn vliezen te breken om zo de bevalling wat te laten versnellen. Nou dat heb ik geweten!
Het breken van de vliezen
Met een mega haaknaald werden mijn vliezen gebroken. Het breken van de vliezen kon als gevolg hebben dat de ontsluiting sneller zou verlopen. Ik kreeg een weeënstorm en wist niet wat me overkwam! Vreselijk was dat, ik gilde alles bij elkaar. Een verpleger pakte mijn hand om me gerust te stellen waarop mijn zusje ingreep: “Loukie heeft een grote personal space dus laat haar maar.” Super fijn was dat. Om vier uur hadden ze mijn vliezen gebroken dan wisselen de diensten in het ziekenhuis. Middenin die ellendige weeënstorm kwam een nieuwe verpleegster zich voorstellen. Mij boeide dat totaal niet, ik wilde alleen een ruggenprik om een einde te maken aan deze ellende. de anesthesist kwam binnen met de ruggenprik, wierp een blik op mij en zei, “deze mevrouw is al veel te ver heen, die kan geen ruggenprik meer krijgen.” Super kut! Nog meer paniek. Ik draaide me om en sloeg Joris in zijn zak, arme man. Maar ik wist echt niet wat ik met mezelf aan moet, dit was mijn eerste bevalling. Als dit de volgende stap was, hoe erg werd het dan allemaal nog? Het idee dat ik nog uren in deze pijn moest blijven was vreselijk beangstigend. De verpleegster opperde echter om even te kijken hoe ver ik was, als ik geen toneel speelde kon ik al wel een eind zijn. Ze keken en concludeerde om half vijf dat ik volledige ontsluiting had en mocht persen. Wat een verademing is dat zeg! Heerlijk. Om 16:38 werd Depp geboren. Hij woog bijna 4 kilo en met 37 weken was dat teveel waardoor we een nacht in het ziekenhuis moesten blijven om zijn glucose te controleren. Dat bleek allemaal in orde dus de volgende dag mochten we naar huis!
Hoe ging jouw eerste bevalling?
No Comments