Ja, ik ben eigenlijk gewoon echt heel erg boos. Afgelopen week kreeg ik het bericht dat mijn therapie niet wordt vergoed bij de hulpverlener waar ik nu zit. Terwijl ik vooraf toestemming heb gevraagd waar ik ook nog eens twee weken op moest wachten trouwens. En tijdens het wachten kon ik niet alvast op de wachtlijst dus kwam er zo weer een paar weken bovenop. Maar nu mag ik dus wéér ergens anders naartoe. Dat is dan de vierde plek binnen een jaar tijd waar ik fijn op de wachtlijst mag. Dat is toch niet te doen?!
Functioneren
Ík doe er alles aan om beter te worden en weer gewoon normaal te kunnen functioneren. Daarbij is er één iemand, namelijk mijn zus, die eigenlijk alles in beetje in de gaten houdt omdat zij gezien haar werk weet waar het over gaat. Verder stuurt iedereen me ergens anders heen en ben ik nu eindelijk op een plek waarbij ik dacht handvatten te krijgen om verder te gaan moet ik daar weg! Wat moet er gebeuren om hulp te krijgen, moet ik weer helemaal afglijden zodat het ernstig genoeg is en ik wél ergens terecht kan? Ik ben wel verantwoordelijk voor twee kleine kindjes die toch ook recht hebben op een functionerende moeder? Het maakt me zo ontzettend boos!!
Gevecht met jezelf
Hoe doen mensen dit die er zo aan toe zijn zoals ik een tijd geleden was? Ik houd mijn hart vast voor deze mensen. Een depressie is vreselijk en iedere dag is een gevecht met jezelf. Opstaan is een opgave, eten is totaal niet van belang. Douchen deed ik ook amper. Hoe moet dat dan als niemand, maar echt niemand je serieus neemt? Of je maar gewoon van het kastje naar de muur blijft sturen? Een depressie is al onbekend, ongrijpbaar en een moeilijk ziektebeeld voor velen. Hoe moet je je dan voelen als je dan ook nog eens nergens terecht kan?
Ik heb mijn familie en vrienden, maar je zal maar eenzaam zijn en in dit schuitje zitten. Dat kan toch niet? Onmenselijk. Ik denk dat het tijd is dat deze problematiek goed onderzocht wordt. Ik geloof dat de hulpverleners het hart op de goede plek hebben zitten maar door alle regels en bureaucratie kunnen zij ook geen optimale hulp verlenen. Ik ben in december een jaar thuis, dat kost de overheid ook geld. Volgende week mag ik bij het UWV uitleggen waarom ik geen ene reet ben opgeschoten qua vooruitgang en behandeling.
Gestopt met medicijnen
Afgelopen week ben ik gestopt met mijn medicijnen zonder hulp van een psychiater want daar kan ik gewoon niet terecht. Mijn huisarts moet dat coördineren maar voor een operatie ga ik ook naar een specialist dus voor vragen over antidepressiva ga ik nu maar naar ervaringsdeskundigen in plaats van mijn trage doorverwijs loket. Gisteren werd ik gebeld omdat er een aantekening stond van een bloeddrukmeter, ik heb daar half augustus inderdaad om gevraagd en verder niets meer vernomen. Bijzonder he? Daar kan ik dus heel boos om worden.
Dus lieve mensen, zorg ervoor dat je niet dezelfde fout maakt als ik. Zorg ervoor dat je niet per ongeluk ziek wordt en vooral niet mentaal. Er is toch niemand die je kan of wil helpen. Als ik dit zo terug lees, dan lijkt dit toch gewoon een grap?
Hier lees je meer over mijn leven als moeder met ADHD
No Comments