Schrijven voor Meer Met Mama, ik zou het graag doen… Maar ben ik een mama? Voldoe ik aan het heersende beeld van een mama? Of is het me na al die jaren nog steeds niet gelukt om een échte mama te zijn?
Een klein moedertje…
Acht jaar oud was ik toen mijn neefje werd geboren. Twee minuten na zijn geboorte zat ik op het bed van mijn tante. Zo ging dat bij ons in het dorp, we leefden ons leven samen met de hele familie, allemaal op steenworp afstand van elkaar. Toen vroeg de verloskundige me of ik die hele kleine, nog plakkerige baby vast wilde houden. Alsof ik droomde kreeg ik dat kleine mannetje in mijn armen, het gevoel, de warmte, de geur en het wonderlijk kleine en verse… Ik vergeet dat moment mijn hele leven nooit meer!
In de weken erna deed ik voor het eerst een baby’tje in bad, ik mocht hem verschonen en toen de borstvoeding niet lukte, zorgde ik ervoor dat ik s’ochtends voor school nog even de baby de fles mocht geven. De maanden gingen voorbij en iedereen dacht dat de lol er voor mij binnenkort af zou zijn, maar mijn neefje en ik, wij waren altijd samen. Hij noemde mij mama en de eerste keer dat hij dat écht bewust tegen mij als negenjarig meisje zei, wist ik het zeker. Dít was mijn levensdoel, dit was wat ik wilde worden, wie ik wilde zijn. Mama zijn, dat was alles wat ik nog wilde, zorgen, houden van, dingetjes voordoen en alle andere dingen die er bij hoorden die ik misschien nog niet wist of begreep… Ik kon niet wachten! Alleen zo’n bevalling? Dat leek me niks…
Jaren gingen voorbij, ik ging naar de middelbare school en als klasgenootjes gingen feesten, ging ik oppassen op kinderen in de buurt en soms zelfs op de broertjes en zusjes van die feestende klasgenootjes. Kinderen, ik wilde altijd het liefst iets doen met kinderen. Toen er geen pakketkeuze was voor het vak “mama” koos ik voor de richting kinderverpleegkunde, altijd handig was mijn idee… Ik wilde tenslotte een goede moeder worden?
Geen twee streepjes….
Ik herinner me het moment nog zó goed. De herinnering aan mijn jonge dromen om mama te worden en het gemak waarmee ik daarover dacht. Ik zou gewoon mama worden. Dat dat ook nog wel eens lastig zou kunnen worden, heb ik me nooit gerealiseerd… Want mama worden kan toch iedereen? Daarvoor hoef je geen opleiding te doen? Geen tests te doorstaan en geen bepaald niveau te halen op school? Mama worden…
Op het moment dat ik daar in ons grote tweepersoonsbed lag, leek mama worden verder weg dan ooit, onhaalbaar, onmogelijk en mij niet gegund. Liters tranen heb ik gehuild, ik heb geschreeuwd en wanhopig gesnikt in de armen van mijn man als de zwangerschapstest weer liet zien wat ik al vreesde: NIET ZWANGER…
En wat doe je dan? Overal vind je informatie over wat je moet als je zwanger bent, er zijn stichtingen, organisaties en winkels die je daar maar wat graag bij helpen. Met raad en daad staan ze voor je klaar ook op het internet. Maar wat als het na dik twee jaar nog steeds niet lukt? Wat als je alle merken zwangerschapstesten in huis hebt, ovulatietesten tot in den treure hebt gedaan en niet meer weet wanneer je voor het laatst zonder huilen een envelop met een geboortekaartje opende?
Vruchtbaarheidsproblemen…
Vruchtbaarheidsproblemen worden ze genoemd, zo’n raar woord vond ik dat in die begindagen. Overal kon ik me over opwinden. Het feit bijvoorbeeld, dat je met je vruchtbaarheidsproblemen in dezelfde wachtkamer zit als de mevrouwen die zwanger zijn van hun vierde kind. En natuurlijk alle drie de eerdere exemplaren mee hebben genomen. Je zit tegenover de afdeling met de kleine baby’tjes pasgeboren en je staat dus in de lift met verse vaders, blije familieleden met ballonnen met erop It’s a girl.
Je vruchtbaarheid, eigenlijk denk je er nooit over na, tenzij het je problemen oplevert. In ons geval deed het z’n werk niet zoals wij graag wilden, er kwam geen baby. We moesten bloedprikken en mijn man moest naar zo’n kamertje dat ik eigenlijk alleen kende van TLC. Ik kreeg inwendige echo’s om te kijken of alles in orde was. Er werden tests gedaan waar je zonder problematische vruchtbaarheid nog nooit van hebt gehoord. Weken gingen voorbij, afspraak na afspraak werd er professioneel verder gezocht naar een oorzaak voor onze problemen.
Ook de rest van onze gezondheid werd in kaart gebracht. Bloeddruk, nierfunctie, leverfunctie, het hele ziekenhuis kwamen we door en in de verschillende wachtkamers maakte we kennis met de grote problemen van het leven. Immens verdriet en bovenmatige blijdschap, alles werd zomaar gedeeld in de wachtkamers van de ziekenhuizen die wij bezochten.
Volgende week zal ik je hier vertellen wat de uitslag ons vertelde en hoe we verder gingen, hoe ik verder ging op mijn reis om een échte mama te worden…
Was voor jou mama worden ook een levenslange droom? En zijn er obstakels die je op weg tegenkwam?
2 Comments