Voor een voorstelblog moest ik weer eens wat normale foto’s van mijzelf hebben, zonder kinderen en mét make-up. Mijn make-up moest ik sowieso onder het stof vandaan halen want ik heb permanente make-up en wimpersextentions. Toen ik zo stond te smeren dacht ik, ‘Oh later leuk zo samen met Joey tutten.’ Maar is dat wel leuk? Is dat verantwoord en welk signaal geven wij eigenlijk af naar onze dochters? Of alle kinderen. Wat doet het met hun zelfbeeld? Of misschien wel wereldbeeld.
Geen dagelijkse make-up
Zelf smeer ik dus niet meer dagelijks make-up en ik denk dat iedereen daar in lekker zelf moet weten wat ze doen. Ik ben er te lui voor. Ik voel met met mijn wimpers wel veel fijner dan zonder. Op de middelbare school stond ik gewoon een half uur eerder op om mijn make-up te doen en dat heb ik eigenlijk altijd wel gedaan. Vooral als ik aan het werk was want dan heb je gewoon meer gezicht. Ik werkte achter de bar dus dan ging er flink wat op. Het koste me echter totaal geen moeite om met mijn bril op en zonder plamuur boodschappen te doen. Ik was niet zo iemand die niet zonder make-up de deur uit gaat. Nu met mijn wimpers en permanente make-up smeer ik bijna niets meer. Eigenlijk alleen soms wat lippenstift.
Tutorials
Op instagram kwam ik vandaag allerlei filmpjes tegen met tutorials en ik schrok daar echt wel van. Ik snap dat als het je hobby is dat het super leuk is om zo lekker te smeren. Maar wanneer is het schminken en wanneer is het nog make-up. De ene laag na de andere ging erop. En allerlei strepen en smeersels. Ik werd er al moe van toen ik er naar keek. En voor je huid lijkt het me ook niet echt ideaal. Daarnaast is het verschil tussen zonder en met zo enorm groot dat er gewoon een ander persoon lijkt te staan. Je camoufleert jezelf ermee.
Zelfbeeld
Als je opgroeit met een moeder die iedere dag een half uur voor de spiegel staat wat leer je dan? Mijn moeder verdraagt geen make-up en heeft dus nooit wat op en die vindt dat helemaal niet erg. Zij zei altijd dat is toch niet nodig? Je bent zo ook hartstikke mooi! Misschien daarom dat ik make-up daardoor wel heel interessant vond. Toen mijn ouders vonden dat ik de juiste leeftijd had was ik ook vrij om te dragen wat ik wilde en kon ik experimenteren.
Maar als mama nou iedere dag een uur voor de spiegel had gestaan wat dan? Had ik dan gedacht dat ik dat ook moest doen, dat mama’s niet mooi zijn zonder make-up? Dat ik dat dus ook niet was? Dat vrouwen het nodig hebben en mannen niet? Dat het dragen van make-up zo vanzelfsprekend is als het dragen van kleding?
Ik weet het niet maar ik denk wel dat we moeten uitkijken hoe we onbewust het zelfbeeld van onze kinderen beïnvloeden door dit soort dingen. Als ze ouder zijn kan je uitleggen dat je wat dingen verbergt en accentueert omdat je jezelf dan wat mooier of prettiger voelt. (Om vervolgens de benadrukken dat mooi zijn niet het hoogst haalbare is in het leven.) De nadruk lijkt mij wel te liggen op de vrijblijvendheid van deze keuze. Dat geen make-up óók een optie is. Iedereen staat vrij in zijn of haar keuze om make-up te dragen.
Dat is jouw zaak, maar ik denk wel dat het handig is om er over na te denken of het een grote rol moet spelen in het leven. En dat van de kindjes. Toch?
No Comments