Het meisje van voor mama. Het meisje dat mijn kinderen nooit zullen leren kennen

Mijn kinderen kennen mij natuurlijk alleen als moeder, net zoals ik mijn moeder alleen als moeder ken. Wat ze niet weten is dat hun moeder echt niet vies was van de kroeg. Dat ik, van donderdag tot en met zondag als laatste de kroegen uitrolde na met mijn vriendinnen een spectaculair optreden te hebben gegeven in de kroeg. De kroeg waar alleen het horeca personeel, en dus ik ook, bleef hangen tot het weer licht werd. Waar we in de microfoon mee-bleerden tot de ramen er bijna uitsprongen. Dat, en dat mama best van een drankje hield terwijl ze nu nog geen wijntje in het weekend drinkt, weten ze natuurlijk niet. Want het meisje van voor mama die kennen ze natuurlijk helemaal niet..

Lieve, lieve monsters van me

Al meer dan zes jaar ben ik een hele verstandige, verantwoordelijke en nette mama. Een mama die eigenlijk nooit een alcoholisch drankje drinkt, geen korte jurkjes draagt, en zich niet misdraagt. Jullie weten niet beter dan dat ik mama ben. Is natuurlijk ook zo. Ik ben mama en zorg voor jullie. Ik was jullie kleren, ik maak jullie eten klaar, leer jullie wat goed en fout. Dat is natuurlijk helemaal dikke prima. Want, mama’s geven het goede voorbeeld.

Wat jullie dan weer niet weten

Is dat het natuurlijk echt niet altijd zo geweest is. Want nee, ik was niet altijd mama. Eerder was ik gewoon Madelon, of Maddy, zoals iedereen mij eigenlijk noemde en nog steeds noemt. Ik was 18 en werkte in de horeca. Fulltime. Daar hoorde ook fulltime kroegen bij. Zo was dat gewoon. Donderdag tot en met zondag na het werk de voetjes van de vloer. Ja ook op zondag, want we moesten natuurlijk ook naar Dancing Bruins. Wie weet bestaat dat nog wanneer jullie oud genoeg zijn om te gaan stappen.

Later werkte ik in een kroeg in Wierden en daar kon ik heel goed biertjes tappen en de tofste shotjes maken. Feest vieren trouwens ook! En ook leerde ik jullie vader daar kennen..

Anyway, dat is nu dus niet meer zo he! Want hé, het zou een beetje vreemd zijn als ik nog elk weekend ladderzat ben, jullie dat onthouden en ik vervolgens wel jullie de les ga lezen wanneer jullie voor de eerste keer straalbezopen thuis  komen.

Iets waar ik me nu al op verheug, want één ding kan ik jullie beloven: om 06.30 uur spring ik op jullie bed en zeg: Goedemorgen!!! Het is ochtend, de vogeltjes fluiten al. Kom je uit bed?

En toch

Toch zou ik soms willen dat jullie kleine monsters de jonge Madelon hadden meegemaakt. De gekke, spontane en altijd voor een feestje in,  Madelon. De Madelon die elke minuut van de dag leefde alsof het haar laatste was. Zorgen over niets, en leven met de dag. Nu ben ik toch anders, een ben een echte mama. Een mama die altijd druk is, alles voor jullie doet en met veel liefde. Als jullie toch een blik in mijn leven van toen konden werpen zouden jullie weten dat ik voordat ik jullie moeder was ook maar gewoon een meisje was. Dan zouden jullie weten dat wanneer ik jullie tegen die tijd moet corrigeren of de les moet lezen er eigenlijk een stiekeme lach schuilgaat. Want ja, ik heb het ook meegemaakt en wat heb ik er van genoten!

Tegelijkertijd

Tegelijkertijd is dat natuurlijk helemaal niet iets wat kinderen van hun moeder willen weten of zien. Kinderen willen hun moeder zien als de vrouw die ze voorleest, instopt en voor ze zorgt. De vrouw die ze toch af en toe moet corrigeren, en die ze nooit dronken zullen zien. Dat meisje is geweest, ze is opgeborgen. Dat meisje was natuurlijk ontzettend leuk, en (bijna) altijd in voor een feestje. Maar voor jullie ben ik toch het liefst gewoon mama.