Het is 5 januari 2019, half zes in de ochtend. ‘Hallo, goedemorgen, gefeliciteerd met je dochter’. ‘Ja, dank je wel’. ‘Ik heb een kleinigheidje voor haar liggen, wil je dat nu of later vandaag’. ‘Oow wat leuk! Liever later, nu slaapt ze nog half’. ‘Oke, dan komen we het straks brengen. Ik ben de verpleegster van de nachtdienst trouwens. Ik wilde even kijken of de koorts al gezakt was’.
Sophie is de avond voor haar eerste verjaardag opgenomen in het ziekenhuis. Ze ligt naast mij in haar bedje met een infuus in haar arm, een zuurstofbril in haar neus en met alleen maar een dun lakentje over zich heen. Longontsteking. Ja, dit is een verjaardag om nooit te vergeten.
Ziek het nieuwe jaar in
Het begon 29 december. Noah was al ziek en nu begon ook Sophie heel veel te hoesten. Heel vervelend, maar een beetje hoest is nog niet het eind van de wereld. Ik zei nog tegen Sophie: ‘Wat je ook doet, zorg dat je niet ziek bent op je verjaardag’. Het was waarschijnlijk iets van een verkoudheidje, de halve wereld had daar last van. Noah was wel zieker, hij had ook koorts. Eten en drinken ging bij allebei vrij moeizaam doordat de keeltjes geïrriteerd waren. Ze plasten nog en ze huilden nog met tranen, dus we lieten de tijd zijn werk doen.
Joël zat maandag de 31e sowieso thuis, vanwege gebrek aan oppas die dag. Dat kwam achteraf heel goed uit, want oudjaarsdag kreeg ook Sophie koorts. Joël had absoluut geen leuke dag met twee zieke voedsel-weigerende en jengelende kids. ‘s Avonds sliepen ze gelukkig door alle drukte en gezelligheid heen. Ze werden de volgende dag pas weer wakker, Noah was gelukkig aan de beterende hand.
Naar de huisarts
Woensdag was Noah weer helemaal de oude. Sophie begon alleen steeds zieker te worden. Nou is 38,7 graden koorts voor mijn kinderen erg veel. Ze zijn namelijk nooit ziek en ze hebben een vrij lage lichaamstemperatuur (hebben ze van mij). Sophie ademde erg snel en haar borstkasje ging dan op en neer. Ook had ze veel last van een slijmhoest. Reden voor een bezoekje aan de huisarts. Waarschijnlijk had ze iets van pseudokroep (soort ontsteking aan je strottenhoofd die gepaard gaat met hoesten en benauwdheid). Ik kreeg een puffer mee die ik 4x per dag mocht gebruiken. Dat was precies wat ik dacht dat Sophie nodig had, dus ik was blij dat ik dat meekreeg.
Nog een keer naar de huisarts
Nu weet ik vanuit mijn werk dat dat spul na 5 minuten zorgt voor minder benauwdheid en dat het effect 4-6 uur aanhoudt. Juist daarom zat ik de volgende dag alweer bij de huisarts: de puffer deed zijn werk onvoldoende. ‘Gebruik het dan maar 6x per dag, wellicht werkt dat beter’. Ik had er al een beetje een hard hoofd in dat dat dé oplossing zou zijn-soort onderbuikgevoel denk ik-, maar goed we konden het proberen.
De koorts was intussen wel minder geworden, dus misschien was ze wel degelijk op de goede weg. Inmiddels was ze ook al 5 dagen ziek, veel langer kon het toch niet duren als het allemaal vrij onschuldig was ?! Het verjaardagsfeestje hadden we inmiddels wel afgezegd, toch wel leuk als ze er zelf ook een beetje van kan genieten. Nu kon ze dat duidelijk niet.
Slapen, hoesten en benauwd
Een paar maanden geleden had ik aangegeven dat ik vrijdag 4 januari vrij wilde. Dan was ik de hele week vrij, behalve oudjaarsdag. Zo kon ik dan rustig de voorbereidingen treffen voor Sophies verjaardag en had ik ook tijd voor mezelf.
Die vrijdag kon ik dus heerlijk blijven liggen tot 7.30 uur, toen wilde Noah zijn bed uit. Pas om 9.30 uur meldde Sophie zich, die gek genoeg ook de hele nacht had doorgeslapen -doet ze vrijwel nooit-. Ik vond het allemaal prima natuurlijk, een uitslapend kind is een mooi cadeautje op een vrije dag. Drinken wilde ze amper en na een uur wilde ze weer naar bed, drie uur later werd ze pas weer hoestend wakker.
Dit was wel een beetje apart zoveel slaap, maar ik was in de veronderstelling dat dit bij het beter worden hoorde. ‘s Middags bleek ze bijna ontroostbaar, en was ze steeds meer aan het hoesten en ademde ze ondanks de pufjes heel hoorbaar en oppervlakkig.
Dit klopte niet. Mijn kind ademt nooit zo. Geen enkel gezond kind ademt zo. Moet ik bellen? En dan? Dan ben ik de moeder die voor de derde dag achtereen de huisarts belt. Ik wist het niet meer, ik had haar maar gewoon weer in bed gelegd met een zetpil, een pufje en een neusdruppel. Rust is meestal het beste medicijn. Zo niet, dan merken we dat vanavond wel.
‘U moet zo snel mogelijk naar de HAP komen’
Nadat ze wakker werd van haar slaapje, was ze enorm apathisch. Met vuurrode wangen staarde ze bewegingloos voor zich uit. Dit werd afgewisseld met enorme hoestbuien en kreunend gehuil. Zo ongelooflijk zielig.
Op de hele dag had ze nog maar 180ml gedronken, en verder niets gegeten -en normaal vreet ze alles wat los en vast zit-. Ze was zo benauwd dat ik de puffer bij wijze van elke 2 uur moest toedienen. Ik zag die borstkas op en neer gaan, en eigenlijk wist ik al genoeg. Sophie heeft zuurstof nodig. Die puffer werkt niet, dus is er meer aan de hand dan zomaar een hardnekkige verkoudheid. Inmiddels had ze ook 39,5 graden koorts.
‘Dan ben ik maar een overbezorgde moeder die drie dagen achter elkaar de huisarts belt’. Ik pakte de telefoon, belde de huisartsenpost en legde het verhaal uit. ‘Als het echt is zoals u zegt, dan moet u zo snel mogelijk hier komen. U bent urgent. Ik wil dat uw dochter binnen een uur is beoordeeld door een arts.’
Weer op 5 januari in het ziekenhuis
’Slijm, heel veel slijm. De kans is heel groot dat ze opgenomen wordt, ze is echt te ziek om thuis te blijven’, dat was de huisarts. We werden naar de SEH verwezen, daar werd ze vrijwel direct aan de zuurstof gezet. De bloeduitslagen hoeven we niet eens af te wachten, want de röntgenfoto zegt genoeg: ze heeft een longontsteking. Niet van de soort die met een kuurtje thuis kan worden uitgeziekt, nee, dit is absolute reden tot opname.
Zo wordt 5 januari alweer een dag die ik doorbreng in het ziekenhuis. Alsof ze even terug wilde naar de plek waar ze is geboren. Als ze maar snel beter wordt, want dit is echt zo niet hoe ik Sophie ken. De nachtdienst heeft vlaggetjes opgehangen bij de deur en ze krijgt een leuke knuffelgiraffe cadeau. Toch heel leuk dat ze er aandacht aan besteden, al is de feeststemming ver te zoeken. Gelukkig slaan de antibiotica snel aan, waardoor de koorts op haar verjaardag verdwijnt. Na 6 dagen koorts te hebben gehad, is koortsvrij zijn ook een erg fijn cadeau.
Een verjaardag om nooit te vergeten
Zondagavond was de oude Sophie weer grotendeels terug. Ze draaide zo erg in haar bed dat ze verstrikt kwam te zitten tussen alle draadjes (infuus, monitor, zuurstof). Ik heb meerdere keren de verpleging moeten oppiepen omdat alles in de knoop zat. Er kwam eindelijk weer een lachje tevoorschijn (bij dochterlief en bij mij).
Maandag 7 januari mocht ze mee naar huis. Het was echt een onvergetelijke eerste verjaardag. 
Een week later dan gepland vierde de alsnog haar feestje. Het leukste van alles? Nee, niet de cadeaus en zelfs niet het papier. Ook niet de mensen of het zingen. Nee, mevrouw zat heerlijk te genieten van de slagroomtaart. Maar liefst anderhalf stuk verdween in haar buik. Iets met schade inhalen denk ik. Heerlijk dat ze weer beter is en toch kon genieten van haar feestje. Een week later, maar zeker even geslaagd.
Dit was het verhaal van jouw eerste verjaardag, lieve Sophie. Jammer genoeg lag je in het ziekenhuis. Mama had nog nooit zo’n ziek kind meegemaakt. Ik ben heel blij dat je weer helemaal de oude bent. Dat dit een jaar mag worden waarin je nog wijzer en lieflijker zult worden en dat je steeds meer wordt wie je bent. Ga maar op ontdekkingstocht, alleen zo kom je erachter hoe goed het leven is. Je bent zo mooi, jouw leven is een wonder en mama van jou zijn vind ik ontzettend bijzonder. Xxx P.S. Volgend jaar op 5 januari het ziekenhuis vermijden s.v.p.
No Comments