Het was vanmorgen een verdrietige ochtend, onze zoon kwam z’n beste vriendje tegen en hij had de uitnodigingen bij zich voor zijn kinderfeestje. Ik zag de verwachting in de ogen van onze pleegzoon terwijl door de enveloppen heen gevouwen werd en de namen één voor één werden opgenoemd. Onze zoon kreeg weer geen uitnodiging. Weer, want hij wordt vaker buitengesloten.
“Pieter, Xander, Esmee, Freek, Boy…”
Zijn naam stond niet op één van de enveloppen, alwéér niet! Het vriendje in kwestie zegt meteen als hij de teleurstelling merkt, “Ik wilde wel graag dat je komt, maar papa en mama zeiden dat jij niet stil kunt zijn tijdens de film…” En dat is het moment dat ik me gekwetst voel. De mama van dit jongetje is een vriendin van mij, tenminste dat was ze altijd voordat wij pleegouders werden. Maar de laatste maanden merk ik dat de afstand tussen ons steeds groter wordt. Nu wordt dus ook onze zoon buitengesloten.
Hij pakt het goed op onze pleegzoon, hij zegt; “Oh, maar wij gaan binnenkort naar een pretpark die gereserveerd is voor alleen pleegkinderen op die dag, dus dan mag jij ook niet mee…” En de jongens draaien zich om en gaan op straat voetballen.
Buitengesloten
Ik weet niet wat ik erger vind, het feit dat onze mooie jongen alwéér niet op een kinderfeestje van één van zijn vriendjes mag komen, óf het feit dat de moeder van dit jongetje (een vriendin dus), heeft besloten dat hij niet mag komen. Het zijn niet de kinderen die hem er niet bij willen hebben, het zijn de ouders die het ontmoedigen of zelfs verbieden. Het maakt me zó verschrikkelijk verdrietig dat deze kinderen actief geleerd wordt om een kind buiten te sluiten omdat hij een pleegkind is. Het lijkt een beetje op discriminatie.
En onze pleegzoon voelt zich op de dag van het feestje, net als op de dag dat zijn andere vriendje een kinderfeestje gaf zonder hem erbij, heel alleen. Dat begrijp ik natuurlijk heel goed maar ik kan er helemaal niks aan doen.
Lees ook: Kinderverdriet, een moederhart breekt.
Tips?
Dus vandaar mijn vraag aan jullie: wie van jullie heeft de gouden tip? Hoe zorg ik ervoor dat de ouders van vriendjes zich wat makkelijker voelen met ons kind? Onze zoon niet buitengesloten wordt? Wáárom zijn pleegkinderen spannend? Ja, hij woont niet als zijn hele leven in onze buurt en ja hij heeft een hele pittige en verdrietige start gehad. Natuurlijk is het zo dat hij anders is dan andere kinderen én hij zit ook nog eens niet op een ‘normale’ school, maar hij is wél heel aardig en lief. Hij speelt dagelijks met deze kinderen op straat, in de tuin of thuis. Hij zorgt ervoor dat ze hun dino-plaatjesboek compleet krijgen en hij geeft de hele buurt de extra moestuintjes die hij van de meneer van de Albert Heijn heeft gekregen.
Pleegzorg
Voor hem is het ook ingewikkeld, hij heeft al moeite met het verwerken en begrijpen van signalen en gevoelens maar op deze manier wordt het extra moeilijk. Want zijn we nou wel of geen vrienden? Waarom mag ik wel met je spelen als er niemand is om mee te spelen en mag ik niet op je feestje komen?
Eigen kinderfeestje?
En dan nog een laatste puntje, wát doen we met een kinderfeestje voor onze pleegzoon? Al het hele jaar is hij niet uitgenodigd op kinderfeestjes en hij keer op keer wordt hij buitengesloten. Gaan wij wél gewoon z’n vriendjes uitnodigen? Ik denk het wel! Ik denk dat we hém laten kiezen wie er wel en niet op zijn feestje mogen komen en we moedigen hem aan de kinderen te kiezen waar hij het liefst en vaakst mee speelt.
Wat zouden jullie doen in deze situatie?
Liefs Emma♥️
Jeetje… mijn hart breekt als ik dit lees. Van huis uit heb ik meegekregen dat iedereen erbij hoort, wij mochten altijd kiezen en iedereen was welkom. Dat is bij ons thuis ook zo. Druk, rustig, zwart, wit, rijk of arm, iedereen is welkom zolang ze maar op een respectvolle manier met elkaar omgaan. Het zijn idd vaak de ouders die zo hufterig doen, zo jammer! Ik hoop ook over een aantal jaren een pleegkindje een betere start te kunnen geven, want dat verdienen ze! Een gouden tip heb ik niet voor je, alleen dat het niet aan jullie ligt. Als ik lees dat je je zoon geen beperkingen op wil leggen met uitnodigingen, dan laat dat voor mij zien dat je hart op de goede plek zit!
Wat een verschrikkelijk verhaal en dat arm kind.
Het ligt zeker niet aan jullie.
Wellicht kun je met de ouders in gesprek gaan waarom jullie pleegzoon niet mag komen.
Wat ontzettend verdrietig. Oh bah en wat wordt ik boos op die moeder in kwestie. Ik zou zeker het gesprek met haar aangaan. Vooral als haar zoon jouw zoon wel wilde uitnodigen. Bah wat een actie. Ik heb helaas geen tips. Wel veel respect en liefde dat jullie een pleegkind hebben.
Oh, dat doet een moederhart zo’n pijn inderdaad! Ik vind dit soort dingen altijd erg lastig. Want je wilt ook niet naar je kind toe uitstralen dat iets heel erg is, en het daardoor extra bewust maken van zoiets.
Hopelijk heeft je zoon er zelf niet zo’n last van…
Wat een verdrietig verhaal en helaas ook heel erg bekend. Ik herken dit volledig en ik heb gewoon op een openbare basisschool gezeten en ik had niet eens een rugzakje op die leeftijd. Dat kan dus overal voorkomen en bij elk soort kind. Mijn moeder heeft zich precies zo gevoelt als jij hier beschrijft en zich dezelfde vragen gesteld. Ik heb misschien wel tips voor je. Ten eerste is het niet de fout van jullie als ouders, maar 9/10 keer die van de ouders (lees moeder) dat het ‘vriendje’. Het kan helpen de confrontatie aan te gaan met deze moeder, met als uitgangspunt te achterhalen waarom deze moeder het niet heeft op jou kind. Vraag haar of er dingen zijn voorgevallen of dat jou zoon misschien gewoontes heeft die haar niet aanstaan bijvoorbeeld. Dan kun je je makkelijker verplaatsen in haar situatie en daar in het vervolg wellicht rekening mee houden. Let wel, wees niet verrast als blijkt dat de ouders helemaal geen probleem hebben met jou zoon, maar dat het ‘vriendje’ bewust of onbewust hem niet uitnodigde. Onder het mom van je mag 5 kinderen uitkiezen en je bepaald zelf wie, waarop jou zoon vervolgens niet bij die 5 hoort. Dat kom je alleen te weten als je het vraagt. Mijn advies is de ‘vriendjes’ die zelf die keuze maken, niet te stimuleren bij jullie zoontje. Dat zijn geen oprechte vrienden. (Dat geldt niet als de moeder van dit vriendje bijvoorbeeld zegt dat hij jullie zoon heel graag had uitgenodigd, maar hij er echt maar 5 mocht kiezen en niet eentje extra, omdat dat bijvoorbeeld niet in de auto past ofzo.) Dus, kortom, ga het gesprek aan! Een andere tip die ik je mee kan geven, als je merkt dat je zoontje eenzaam is, ga vaker leuke dingen met hem doen. Betrek daar ook broertjes en/of zusjes bij als hij die heeft. Dat kan simpel wandelen in het bos zijn en hem een hut laten bouwen, tot een bioscoopje, samen een taart bakken of een bordspel spelen. Dat zet zijn gedachte opzij en zorgt natuurlijk voor een hechtere band tussen jullie. Mocht er in het vervolg wat zijn, dan zal hij ook sneller eerlijk zijn of het je zelf vertellen, omdat je die vertrouwensband hebt opgebouwd. En, dit klinkt misschien heel vreemd, laat hem anders een online spelletje spelen. Hoe gek dat ook klinkt, er ontstaan vaak mooie vriendschappen uit het hebben van een gemeenschappelijke interesse. Een spel geeft gespreksstof en of dat nu is hoe ze elkaar kunnen helpen, tegen elkaar oefenen of ruilen met elkaar. Bonding is online veel makkelijker. Het kan hem het gevoel geven dat er altijd 1 persoon is die hem wel mag en het leuk vindt om tegen hem te praten en met hem te spelen. Ookal heeft hij hem nooit gezien. Je kan helpen bij het kiezen van dat spel, zodat je geweld kunt beperken bijvoorbeeld. Het uitoefenen van een sport helpt ook goed. Een beetje om dezelfde redenen. Je deelt een gemeenschappelijk doel en daarnaast leert hij teamwork, afhankelijk van de sport. Sport kan een heel goede uitlaatklep zijn. Als hij affiniteit mee heeft dan gaat het hem 100% helpen om zich minder eenzaam te voelen thuis. Een sportomgeving wordt door kinderen als veilige omgeving gezien, waar zijn teamgenoten een vriendengroep kunnen zijn, waar iedereen voor hetzelfde doel komt en bovenal hij doet er iets wat hij echt heel leuk vindt en plezier uit haalt. Ik hoop voor deze knul dat zijn schooltijd leuker wordt dan die van mij en dat deze fase snel voorbij gaat, want het kan echt veel emotionele impact hebben en dat gun ik hem echt niet. Succes en ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt. 😉
Wat ongelooflijk verdrietig!
Mijn advies zou zijn in gesprek te gaan met andere ouders en te vragen waar ze tegenaan lopen. Wordt waarschijnlijk pittig en de reacties zullen ongetwijfeld niet altijd leuk zijn, maar dan heb je wel hopelijk ruimte om uitleg te geven.
Het kinderfeestje kan je ook invullen door misschien buurtkinderen uit te nodigen? Of juist wel de vrienden van school.
Hele dikke knuffel in elk geval en sterkte. Je moederhart breekt! ?
Hier helaas ook een meisje (helft van een tweeling) wordt buitengesloten. Wij hebben een kinderdisco (bij het buurthuis, €1,50 per persoon) gevierd als kinderfeestje. Alle kindjes uit de klas uitgenodigd en vriendinnetjes uit de buurt. Geen keuze hoeven maken wie wel. Wie niet.
heel herkenbaar. Onze zoon wordt ook nauwelijks uitgenodigd voor kinderfeestjes!. Waarom? Geen idee!
Ligt meestal aan de ouders, want de kinderen willen vaak wel. Zo ook met spelen. Dan willen de kinderen komen spelen, maar mag/kan het altijd niet van de ouders.
Een jongetje zei eens dat hij niet kon afspreken omdat hij zich niet lekker voelde (na school) en zijn mama niet wilde dat hij afsprak. 5 min. later komen we ze tegen in de supermarkt. Snel liep ze een andere rij in. Ik er achteraan en heb ik een opmerking gegeven zo van… dacht dat hij ziek was. Als je ziek was ga je niet met je kind naar de winkel, maar naar huis. Rood hoofd dat ze kreeg. Sindsdien ontwijkt ze me altijd!.
Ik heb vaker met ouders een gesprek gevoerd en gevraagd om de kinderen eens af te laten spreken en als ze dan nog zoiets hadden van nee het dan t laten voor wat het was. Heb ze gezegd dat ze niet mogen oordelen over een kind als ze het kind nog nooit een middagje over de vloer gehad hebben. En dat werkt hier prima. Sindsdien mag hij met meer kinderen afspreken.
Kinderfeestjes.. mijn zoon wordt op slechts 2 kinderfeestjes (steeds van dezelfde kindjes) per jaar uitgenodigd en dat was het dan. Intens zielig, zie het verdriet gewoon in zijn ogen.
Wij laten hem wel altijd een kinderfeestje geven en hem zelf bepalen welke kinderen hij wil uitnodigen. Wij hebben dus geen vooroordelen. Dat is iets wat wij hem niet willen leren/meegeven. Hij moet er mee spelen op school, niet wij.
Waarom onze zoon niet wordt uitgenodigd of niet veel ergens mag spelen? Geen idee. Het is een heel lief en zorgzaam mannetje, maar aan de stevige kant. Maar daar kan het toch niet aan liggen? Hij is degene die gepest wordt dus vanwege zijn gewicht, zelf zal hij niet pesten, maar komt hij juist voor kinderen op die zichzelf niet kunnen verdedigen.
Ik heb het ook meegemaakt. Mijn zoon mocht als enige jongen van de klas niet komen. Er zitten 6 jongens in de klas. Je hart breekt. Ik heb het aan de moeder gevraagd… ze zei iets van… hij is nu 8jaar en kan zelf beslissingen maken. Hij heeft de hele woensdag ervan gehuild dat mijn zoon zou komen. Nou mijn kind dan? Het maakt mij boos en onmachtig dat mensen zo tegen elkaar doen. Hoe moet je nu leren om goed te zijn voor je medemens als je het niet leert van je ouders.
Ik wens je heel veel wijsheid toe. Ik heb geprobeerd geen kwaad met kwaad te vergelden en vriendelijk te blijven. Het eerste feestje van mijn zoon daarna heb ik jongens van voetbal uitgenodigd. Even een beetje afstand. Later hebben ze wel over en weer feestjes gevierd… maar het blijft schuren.
Blijf bij jezelf en investeren in je kind. Misschien is er op een andere plek, sport, wel een leuke vriend(in) voor hem. Ik hoop het.
Mooi hoe hij op die jongen reageerde.
Sterkte
Marijke
Sterkte