New mom on this blog! Nieuwe blogger!

Wat gaaf, ik mag gewoon als nieuwe blogger onderdeel uitmaken van het team van Meer met Mama! Echt heel erg leuk, een super uitdaging waar ik enorm naar uitkijk!
Ongetwijfeld zijn jullie als lezer bij lange na niet zo enthousiast als ik, maar ja dat is niet zo gek want jullie hebben (nog) geen idee wie ik ben en wat ik te melden heb.

Daarom allereerst even een kleine introductie van deze ‘nieuwe blogger – new mom on this blog’.

Mijn naam is Anne-Margriet en ben 37 jaar (ja ja bijna 40, ik weet het..) Ik ben alweer vier jaar gelukkig getrouwd met mijn liefde Albert en samen hebben wij drie kinderen mogen krijgen. Met onze twee jongens, Sebastiaan (5), Julius (3) en ons meisje Josephine (11 mnd), wonen wij op de Utrechtse Heuvelrug.

Gezocht huis met tuin

Tot ruim twee jaar geleden woonden wij nog in het bruisende Amsterdam, maar toen ik zwanger was van onze tweede, wist ik het helemaal zeker: we moesten verhuizen. En dat idee werd alleen maar sterker, helemaal toen de tweede geboren was.
We woonden in een heel fijn, ruim appartement op de eerste etage, met eigen dakterras op de vierde.

Geweldig een dakterras begrijp me niet verkeerd, maar dat is zooo niet hetzelfde als een tuin. Lekker even buiten zitten op je terras met twee kleine kinderen, betekent tig trappen op met al je meuk, dan weer naar beneden je kinderen halen om samen boven een uurtje te kunnen zitten. En dan kom je erachter dat je iets essentieels vergeten bent. Eerst weer alle kinderen naar beneden, want je (lees: ik, a.k.a. controlfreak) laat echt je kinderen niet alleen achter op je dakterras op vier hoog. Alles verzameld, check-check-dubbelcheck en dan het hele spul weer naar boven. Genieten!? ?

Maar ook wanneer je naar buiten wilde voor een boodschap of naar een speeltuin, vond ik dat met toen nog een peuter en baby, al een heel gedoe en gesjouw. Spullen pakken, kinderwagen in delen naar beneden tillen, kinderen halen en ook dan maar hopen dat je niks vergeten was.

Allemaal luxe problemen, ik weet het hoor. Veel mensen lezen dit nu en denken ‘wat een zeur, waar heeft ze het over?!’. Maar ik werd daar gewoon echt niet blij van. Ik maakte het mezelf ook wel extra moeilijk bedenk ik me nu. Ik vind het namelijk super belangrijk dat onze kinderen veel buiten zijn, dus ik moest ook elke dag minimaal één keer naar buiten, weer of geen weer. Lekker even een frisse (fijnstof) neus halen!

Het hielp ook niet dat wij allebei zijn opgegroeid in de provincie met genoeg ruimte, groen en rust. Dat gunden wij onze kinderen ook heel graag.
Wij besloten daarom om op zoek te gaan naar een woning met tuin, omgeven door veel natuur, in de provincie.

In het bos, in het bos

De provincie Utrecht welteverstaan.

Voor ons werk, in Utrecht en Amsterdam, wilden we wel graag centraal in het land wonen. Bij centraal in het land, denk je al gauw aan Utrecht dus binnen een bepaalde straal vanaf Utrecht gezocht naar geschikte huizen.

En… uiteindelijk gevonden in het pittoreske Driebergen!
Ideaal gelegen: centraal, vlakbij de grote snelwegen en het heeft een station. Dat laatste was toen voor mij wel een vereiste omdat ik toen nog in Amsterdam werkte. Met de auto naar mijn werk was geen optie (iets met parkeerproblemen en bijbehorende hoge kosten).
Een top huis met potentie en wat het helemaal af maakt, is de heerlijke ruime tuin met schommel en trampoline. Tuindeuren open en hoppa de kindjes zijn buiten, wat een geluk! En willen we meer ruimte buiten om de kinderen even uit te laten, dan is het nog geen vijf minuten lopen naar het bos! Perfect!
Tot zover het VVV praatje.

Thuisblijven om aan te moederen

Vorig jaar rond deze tijd, toen ik hoogzwanger was van ons meisje, vond er een reorganisatie plaats bij het bedrijf, waar ik werkte.
Na mijn studie – of eigenlijk tijdens mijn studie – ben ik bij deze werkgever komen werken en sindsdien, sinds 2007 heb ik, denk ik om de anderhalf à twee jaar een reorganisatie meegemaakt. Ik was eerlijk gezegd echt een beetje reorganisatie moe. En na die ruim tien jaar bij dit bedrijf, was ik ook wel toe aan iets anders.
Na veel wikken en wegen en gesprekken met manlief heb ik toen de knoop doorgehakt: ik heb mijn baan opgezegd. En wetend dat er een derde kindje op komst was, hebben we toen ook gelijk beslist dat ik voorlopig niet naar iets nieuws op zoek zou gaan.

Een langgekoesterde wens ging daarmee in vervulling. Want heel bewust heb ik er nu voor gekozen om thuisblijfmoeder te zijn.

Al zo lang ik me kan herinneren, wilde ik heel graag moeder worden. En nu was het ons gegund om drie geweldige, gezonde guppen te mogen krijgen. Hoe fijn en heerlijk is dat!?
En dat vreselijke cliché, blijkt elke fase zo waanzinnig waar: het gaat allemaal zo snel!
Om die reden wil(de) ik gewoon heel graag dicht bij onze kleintjes betrokken zijn. Elke fase in deze fase heel bewust meemaken. Ervoor ze zijn, ze zien opgroeien en volop van en met ze genieten gedurende de hele dag.
Dat ik dit nu zo kan doen, zie ik echt elke dag weer als een enorm cadeau.

#ilovemylife

En natuurlijk laten we het ook niet romantiseren en nog overdreven mooier maken dan het is. Want er zitten ook echt wel dagen tussen dat ik gillend gek word. Wanneer onze prachtige praatjesmakers zich samen ontpopt hebben tot de meest dramatische draken, die je achter meters behang zou willen plakken. Of wanneer je jezelf weer betrapt, dat je bijgehouden hebt, hoeveel poepluiers je na je eerste en voor je tweede koffie hebt gehad. Als je je koffie überhaupt al als warme koffie kan drinken en niet als een niet bedoelde iced coffee.

Op zulke momenten, kan ik ook heus wel terug verlangen naar zinloze weekstarts, geroddel bij het koffieautomaat, zeurende saaie collega’s en IT ellende op kantoor. Zelfs reizen met de NS lijkt dan ineens erg aantrekkelijk: heb je tenminste extra tijd voor jezelf dankzij de vele vertragingen.

Ach ja, dit soort momenten komt ook zeker voor als je wel werkt. Het hebben van kleine kinderen is gewoonweg echt niet altijd feest. De term ’tropenjaren’ wordt niet voor niets gebruikt voor deze fases.
Neemt niet weg, dat ik nog steeds na ruim een half jaar vol achter de keuze sta om thuisblijfmoeder te zijn.

MomAmour

Toen ik het besluit genomen had om mijn baan op te zeggen en thuis te blijven met en voor de kinderen, liepen de reacties uiteen. Velen waren zeer positief, maar ook ondervond ik dat er behoorlijk wat vooroordelen bestonden over ‘thuisblijfmoeders’. Dit vormde voor mij een aanleiding om te gaan bloggen en een nieuwe blogger te worden.
Sinds april van dit jaar ben ik mijn eigen blog gestart (www.momamour.nl).
Hier lees je niet alleen maar over mijn ervaringen als thuisblijfmoeder hoor. Graag deel ik daar al mijn dagelijkse beslommeringen, frustraties, geluksmomentjes die ik meemaak als vrouw (van), moeder, dochter en vriendin.

Want naast moeder ben ik gelukkig nog zoveel meer, althans ik doe een poging ?
Een paar steekwoorden, die mij ook typeren:
dol op lijstjes maken en afvinken – vlinders – planneuroot – taalliefhebber – lezen – geschreven postkaartjes – OPI nagellak- wijn – sarcastisch – bordspelletjes – francofiel – Bourgondisch – Gronings – Aziatisch – fotografie – nieuwe blogger.

En dat laatste vanaf vandaag dus ook twee keer per maand hier!
Ik heb er zin in en hoop dat jullie zo een beetje een beeld van mij hebben.
Maar om het jullie een beetje makkelijker te maken ook een paar foto’s.  Want zoals bekend: ‘A picture says more than a thousand words’.

Mochten jullie vragen, opmerkingen, schrijfverzoekjes of maakt niet uit wat, hebben aan deze nieuwe blogger, altijd leuk!

Laat het me dan weten, ik kijk er naar uit!

Lieve groeten,

Anne-Margriet

Trotse moeder!