Me-mama-time, oftewel tijd voor mij zelf: hashtag hoe dan?

Blij en opgelucht was ik, toen ik een half jaar geleden, de deur van mijn werk definitief achter mij dichttrok. Ik voelde helemaal geen spanning of onzekerheid maar alleen maar blijdschap en trots. Ik had het eindelijk gedurfd. Een onbeschreven blad lag voor mij en ik kon deze zelf zo bont en gek inkleuren als ik zou willen. ‘mama-time, alle tijd!’ Dacht ik… toen…best wel naïef.☺️

Niet volledig naïef

Nou ja niet volledig naïef natuurlijk, maar deels. Want zeker, dat ik nu alle tijd en ruimte had om mijn blaadje in te kleuren zoals ik wilde. Om te beginnen met aandacht en tijd schenken aan onze drie kleine kinderen! Full-time moederen, thuisblijfmoederen, aanmoederen zonder betaald werk, allemaal termen die ineens op mij van toepassing waren. 

Ik had mezelf ook voorgenomen om in elk geval tot en met de zomer de tijd te nemen om te ‘ontbanken’. Even niet over een eventuele vervolgstap nadenken. Goed en volledig loskomen van deze werkgever, waar ik ruim tien jaar werkzaam ben geweest.

Meer dan alleen moeder!?

Wel dacht ik, dat op de lange termijn, ik wel iets zou willen doen, naast het thuisblijf moederen.

Ik was en ben nog steeds van mening, dat ik er geen betere vrouw (van) en moeder van word, als ik constant alleen met onze kinderen bezig zou zijn. Naast moeder, ben ik ook echtgenote van en net zo belangrijk: ik ben een vrouw. Een vrouw, die ook sterk behoefte heeft en waarde hecht aan haar eigen leven en dus mama-time.

Daarnaast denk ik dat het goed is, voor iedereen, dat ik naast het hebben van verhalen over poepluiers, wasmanden weg vouwen en gesprekken op het niveau van bi-ba-boe-bah, ook mijn grijze massa af en toe eens uitdaag.

En dat zeg ik puur vanuit mijzelf. 

De keuze om thuisblijfmoeder te worden

De keuze om thuisblijfmoeder te zijn en worden, heb ik (in nauw overleg met mijn man natuurlijk) gemaakt. En niet omdat ik of één van onze kinderen ziek is. Of omdat ik mijzelf hierdoor een betere moeder voel met een bijbehorende glimlach. Of met een ‘ikbentoevalligweleengoedemoederblik’. Alsjeblieft zeg, diegene die dit soort uitspraken durft te doen op basis van aannames, maar vooral op basis van enorme vooroordelen moet zich zelf nog maar eens in de spiegel aankijken.

Waarom dat veroordelen en waarom zo’n mening hebben, die zo gruwelijk lelijk is en super slecht onderbouwd? Leven en laten leven lijkt mij. Er is geen goed of fout en laten we elkaar daar als moeders onder elkaar aub in steunen en respecteren, in plaats van afkraken.

Maar goed, deze auteur heeft mijn inziens al veel te veel podium gekregen voor dat onzinnige stuk dus ik laat het er even bij.

Coaching

Kort nadat ik de bank had verlaten, heb ik gelijk een coachingstraject gevolgd. Een fantastische professionele dame, die mij hielp bij bepaalde inzichten. Ook zij heeft drie kinderen, wat voor mij hielp in het aannemen van bepaalde adviezen. Ik kan deze coach iedereen aanraden, vind haar top, maar zij zal wellicht niet bij iedereen passen. 

Je moet bij een coach wel een goede klik hebben en ook echt het gevoel hebben dat hij/zij je verder kan helpen. Dit kan je voelen tijdens een kennismakingsgesprek waarbij hij/zij jou de juiste vragen stelt, zonder je woorden en standaard formats voor te houden. Je moet echt zelf aan jezelf willen en kunnen werken. Hij/zij helpt jou alleen op weg en begeleidt je gedurende die weg.

Maar hoe goed zij ook is, ik was te vroeg. Was nog niet los gekomen van mijn werk en was ook nog niet bereid te kijken naar een volgende stap, anders dan die lekker thuis zijn met onze kanjers.

En eerlijk is eerlijk, nog steeds is het daarvoor te vroeg. Want ik wil (voorlopig) nog helemaal niet denken aan een nieuwe, andere baan.

Als er iets moois op mijn pad komt, tuurlijk wel. Maar echt heel actief aan het zoeken, nee dat ben ik niet.

Ik kom even terug op mijn naïviteit. Want los van het feit dat ik nog geen zin om een andere baan te zoeken, merk ik dat ik ook weinig echte tijd overhoud voor mijzelf, weinig mama-time dus. Tijd om naar vacatures of naar opleidingen te zoeken, maar ook tijd om bijvoorbeeld te bloggen ?

Door te stoppen met werken, dacht ik zeeën van tijd over te houden, mama-time, maar daar is ie weer: mijn naïviteit.. 

Schema

De dagen zijn goed gevuld en ik verveel me echt geen moment. 

Onze oudste gaat naar de basisschool, maar omdat ik thuis ben, hebben wij ervoor gekozen om hem niet naar een BSO te brengen. Helemaal voor die kleintjes, is een schooldag al intensief genoeg, en vind ik het een prettig idee dat hij thuis even kan uitchecken bij mij op de bank of aan tafel. Zeker ons kind kennende!

De schooldagen ben ik dan, m.u.v. dinsdag de hele dag en vrijdagochtend, met onze kleintjes samen tot 15:00 uur.  Overdag lopen wij dan sowieso een rondje of gaan we boodschappen doen. Verder spelen we en lezen we samen en werken we ons (lees: mijn) schema af tussen de slaapjes en eetmomenten.

Inmiddels heb ik onze jongsten zover dat ze hun middagslaapje wel ongeveer rond hetzelfde tijdstip doen: om 13:00 uur gaat Julius naar bed en om 14:00 uur Josephine. Beiden worden dan rond 15:00-15:30 uur wakker.

Ik heb dan zo’n anderhalf uur even voor mijzelf. Dat wil zeggen, in alle rust opruimen, koken, wassen en was wegvouwen etcetera.

Als om 15:00 uur Sebastiaan dan weer thuis is, kunnen we dan nadat hij even is bijgekomen, samen iets gaan doen. Meestal is dat dan ook nog naar buiten met z’n allen. Naar het bos of even een rondje fietsen. 

Pas na de avondspits, zo rond 20:00 uur als iedereen in bad is geweest en in bed ligt, kan ik dan mijn laptop openen.

Nu, ik kan je eerlijk zeggen, dat ik negen van de tien keer dan echt geen zin of puf heb om goed naar opleidingen of leuke vacatures te gaan zoeken. Maar ook even een blog uit mijn toetsenbord laten komen, vind ik lastig. In combinatie met de gebroken nachten, die we nu toch nog wel hebben, verkies ik mijn bed ook nog vaak boven mijn laptop. 

Zwangerschapskilo’s verdwijn!!

Inmiddels was het ook wel de hoogste tijd (ons meisje is nu één) dat die zwangerschapskilo’s eraf gaan en ik mijzelf weer wat fitter wilde gaan voelen.

Ik probeer daarom nu minimaal twee keer per week te sporten en dat lukt sinds een maandje aardig. De maandagavond hockey ik weer en de dinsdagavond ga ik bootcampen. Dat laatste probeer ik dan ook de vrijdag of zaterdagochtend. In het begin vond ik het wel heel heftig. Iedereen heeft het er altijd over dat tijdens het sporten zo’n bepaald stofje vrij komt, waar je je helemaal blij en gelukkig van door gaat voelen. 

‘Endorfine’. Nou, ik kan je vertellen, dat al jaren dat nou net een stofje is, dat mijn lijf niet lijkt aan te maken, althans niet door het sporten. Ik word niet echt enorm stralend gelukkig van sporten. Wel merk ik dat ik er nu steeds beter in word, dat ik het langer volhoud en dus ook wel fitter word, maar echt zielsgelukkig na zo’n afbeulsessie!? Eh nee, niet echt. Dat er wekelijks weer een paar ons ’s  minder op de weegschaal wordt aangegeven, dáár word ik dan wel happy van! 

Voornemens

Het leeuwendeel van de voornemens die ik dus had, (met daarbij de mama-time) toen ik de deur achter mij dicht trok bij het hoofdkantoor van de bank, heb ik dus niet kunnen realiseren.

Geregeld verwonder ik me echt over de snelheid waarmee de dagen en dus ook weken voorbij vliegen. En als ik dan naga wat ik op een dag heb gedaan: bijzonder weinig. Althans meer dan genoeg hoor, ik hoef niet meer ‘taakjes’,  echt niet! Tussendoor heb ik nu ook nog taakjes als klassenmoeder, overblijfmoeder en ceremoniemeester van een huwelijk.

Maar dat ik tijd zou overhouden om bijvoorbeeld uitgebreid vacatures te gaan zoeken, of opleidingen of zelfs foto-albums te gaan maken, zit er voorlopig nog even niet in. Wekelijks een (gast)blog schrijven, vind ik al een uitdaging.

En ja dat heeft te maken met keuzes, keuzes die je moet maken temidden van deze tropenjaren. En dan vind ik toch vaak een uurtje nog op de bank met manlief en een kop thee en Netflix fijner of zelfs even sporten.

La douce France

Laatst ben ik wel heel luxe vrij spontaan met een vriendin, naar Frankrijk gegaan. Voor twee nachtjes heerlijk niks doen. Zij moest daarheen voor werk en ik ging mee als wormvormig aanhangsel. Klein voordeel en leuke bijkomstigheid was, dat ik wel redelijk Frans spreek dus af en te nog wat kon tolken. (Niet nodig want inmiddels willen de Fransen graag Engels praten maar dat terzijde.)

Uiteindelijk waren we daar goed en wel anderhalve dag. Maar wat was dat genieten!

Even niks hoeven, geen ochtendspits en geen avondspits. (Uit)slapen. Eten op een tijdstip dat ons uitkwam met een menukaart die mama-proef is.  Mijn koffie opdrinken terwijl die nog heet is. Niet continu ‘aan’ staan. Lekker wandelen in de prachtige natuur van Acquitaine . En volop genieten van een glaasje bubbels met waanzinnig uitzicht over de oceaan. Wat een weelde! Daar was dan de me-mama-time!

Anderhalve dag op nog geen twee uur vliegen en toch, mijn batterij was volledig opgeladen!

Loslaten

Het loslaten lukte mij zowaar een stuk beter dan eerst. Nog steeds voelt het alsof een deel van mij ‘geamputeerd’ was. Inclusief de fantoompijnen. Ik ben gewoon een enorme moederkloek en het verlaten van mijn kinderen, ervaar ik gewoon echt zo, goede combi betreft mama-time. Een vriendin van mij omschreef dat ooit zo en exacter dan dit kon zij het niet (voor mij) omschrijven. Hilarisch, triest maar zo waar!

Dat moeilijk kunnen loslaten, zorgt ook voor een extra barrière om me-mama-time te creëren. Is voornamelijk ook echt mijn eigen valkuil. Maar het is nu eenmaal niet anders.

Moet zeggen, dat het beetje bij beetje beter gaat en ik progressie maak! En door dingen anders te bekijken, zoals het sporten zien als me-mama-time, wordt het ook beter. En is het zo erg dat ik niet hele dagen of weekenden wegga voor mama-time? Nee!

Want eigenlijk, heel stiekem vind ik het zijn met mijn drie kanjers al het summum van me-mama-time en is dat nu júist de reden dat ik gekozen heb om thuisblijfmoeder te zijn!