Het is 10.00 uur op zaterdagochtend als de stress een hoogtepunt kent in huize de Jong. Als een stelletje malloten graaien we de luiers, tandenborstels, voeding en nog veel meer bij elkaar. We wilden eigenlijk een uur geleden al in de auto zitten voor ons weekendje weg, en tot tien minuten gelden was nog niks ingepakt. Noem het een planfout, maar we hadden ook gewoon echt geen tijd. Een onmogelijke combinatie van werk, hobby’s en (niet) slapende kids maakt dat we nu als een razende de trappen op en af rennen. We gaan ongetwijfeld iets vergeten, dat staat vast. Zolang we maar zeker weten dat we de meest cruciale dingen ingepakt hebben. Op die momenten zou je willen dat er kortwerkende verdovingspijltjes voor kinderen bestonden, want wat een chaos!

Last minute stress

‘Heb je zwembroek van Noah al, schat?’ ‘Ik ben nu het rode jurkje van Sophie aan het zoeken! Noah, nee, je mag die dure glazen kaarsenstandaard niet van tafel trekken!’ ‘Kan ze geen andere mee? En Weet jij trouwens waar Noah Gagoe -hét knuffelkonijn dat absoluut mee moet- heeft gelaten?’ ‘Nee,die zal wel ergens onder een bank liggen, lieverd. Welke shampoo wil jij eigenlijk mee?’ ‘Doe maar die blauwe fles, trouwens jij had mijn nieuwe groene shirt gewassen toch?’ ‘Ja, die ligt op zolder’. ‘Ik wil over een half uur rijden, kan dat?’ ‘Sorry, schat, wat zei je? Sophie is overstuur, poepluier en honger denk ik.’ ‘Het lijstje is bijna afgewerkt, laad jij de auto vast in? Dan doe Sophie wel.’ ‘Ja, ik rijd de auto vast voor. Noah, laat de schoenen maar in het rek staan en ga maar naar mama.’ ‘O, schat, vergeet de flessenwarmer en speelgoed niet!’ ‘Is verder alles klaar? Mag ik je lijstje even zien?’ ‘Ik weet even niet waar…O wacht, Noah dreigt het lijstje in stukken te scheuren. En help, Sophie spuugt, doekje!’

Eindelijk op weg

Gisteren was ik tot 17.30 uur aan het werk terwijl Joël in de studio zat met zijn band tot 2.00 uur. En bovendien zouden we naar de stacaravan van mijn schoonouders gaan, dus meer dan kleding, toiletspullen en wat speelgoed hadden we niet nodig. Dat was zo gepiept toch? Nu ik dit schrijf, bulder ik alweer van het lachen. Want twee dagen weg met een peuter en een baby is gewoon een complete volksverhuizing te noemen! Zo moeten er 4 broeken mee voor Noah; hij is een zeer getalenteerde smeerkees. Sophie is kampioen gericht spugen, dus ook voor haar moeten er drie shirtjes per dag mee. Om dan nog maar te zwijgen over een campingbedje, kinderstoel, wagen -inclusief zitje voor Noah-, beddengoed in viervoud en een lading speelgoed. Goed, twee uur later dan gepland zitten we dan bepakt en bezakt in de auto. Voor de elektrische wipstoel van Sophie was helaas geen plek meer en ook de loopauto van Noah moest thuisblijven. Verder ben ik echt niets vergeten, en zowel, dan is het vast iets onbelangrijks.

Steeds beter

Eenmaal aangekomen willen allebei de kinderen drinken, en gelukkig kan ik concluderen dat ik daarvoor alle benodigdheden heb meegenomen. Ook de luiers met verschoonmatje, doekjes en sudocreme zijn aanwezig. Een vorige keer zijn we halsoverkop nog naar de supermarkt gegaan omdat ik maar vijf luiers had meegenomen. Applaus voor mezelf dus. Ik voel me nu in elk geval iets minder een loedermoeder. Ook zijn de rammelkatjes -rammelpoesjes klinkt wel heel erg fout- van Sophie gevonden en speelt Noah nu met zijn wegenwachtauto. Joël heeft inmiddels zijn lange broek kunnen verwisselen voor een korte en ik heb zojuist mijn make-up kunnen bijwerken. So far, so good. Nog even en ik ben een getraind last-minute-inpakker, en dat zou goed van pas komen in ons drukke,  impulsieve en chaotische bestaan.

Toch iets vergeten

Ja, vrijwel alles was echt meegekomen ondanks het gestress en gehaast. Stiekem ben ik best een beetje trots op ons teamwork. Was die  versnelde hartslag en extra adrenaline toch nog ergens goed voor. Zo meteen gaan we buiten zitten met een tijdschrift en een alcoholvrije Radler, het is nu namelijk zo’n 26 graden en de zon schijnt volop. Voordat wij gaan genieten, moeten we alleen ook eerst de kids even sunproof maken. Noah krijgt een zwembroek aan, Sophie haar jurkje en nu nog even insmeren met factor 50. Euhm, welke factor 50? Waar is de zonnebrandcrème? ‘Schàhat -ik probeer dit zo onschuldig mogelijk te brengen-, we hebben een probleem: van alle tien tubes, sprays en flacons in onze voorraad heb ik er welgeteld nul meegenomen… het stond ook niet mijn lijstje. ‘Dat méén je niet, hoe kun je dat nou vergeten? En dat met dit weer! Dan kan Noah niet bij de waterspeelplaats spelen, want in het water verbrand je nog sneller. En dan leggen we Sophie maar binnen neer. Elk klein frutseltje stond op dat lijstje, en dan vergeet je dit.’ Ja, het is waar, zelfs de haarbandjes van Sophie stonden erop vermeld, ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.

Lang leve de camping

Ik zou nu natuurlijk kunnen beginnen over het feit dat hij er óók niet aan heeft gedacht. Ook het argument dat ik er de afgelopen avonden alleen voor stond lijkt me volkomen terecht. Maar hij zal dan waarschijnlijk aandragen dat zonnebrandcrème vanaf april tot je standaarduitrusting moet behoren, en dat is waar. Nee, ik besluit om even geen weerwoord in te brengen. Ook al voel ik me nu gedegradeerd als moeder, met een discussie komt die zonnebrandcrème echt niet ineens uit de lucht vallen. Ik besluit op zoek te gaan naar een oplossing, en die vind ik bij de buren. Ze hebben zelf ook kleine kinderen, dus ze zijn bekend met volksverhuizingen. Dat scheelt. Met de spray van de buren in mijn hand kom ik triomfantelijk naar mijn man toegelopen. ‘Kijk schat, voor elk probleem is een oplossing, lang leve de camping!’ Ik zie opluchting in zijn ogen en krijg bevestigd dat het op zich al heel knap is dat dit het enige is wat ontbrak. Nu ga ik de kids insmeren en daarna ga ik achterover zitten, mijn fles Radler openen en genieten. Want dat laatste is vooral iets heel cruciaals wat ik niet mag vergeten.

Ben jij wel eens iets vergeten toen je een paar dagen weg ging? Hoe cruciaal was dat en hoe heb je het opgelost? Ben benieuwd  naar de verhalen!