Ik ben dus niet ‘normaal’. Deze mama heeft ADHD

Maar wie wel?! Een paar dagen geleden heb ik een onderzoek gehad naar ADHD, of ik dat had. Voor dat onderzoek moesten mijn zus en ik wat vragenlijsten beantwoorden. Op de dag zelf had ik een gesprek met een verpleegkundige, psycholoog en daarna een psychiater. Zij vertelde mij dat ik nav het computeronderzoek een ernstige vorm van ADHD bleek te hebben. Ik ben dus niet ‘normaal’.

En nu?

Enerzijds ben ik super blij dat ik eindelijk een diagnose heb waarmee ik mijn eigen frustraties kan verklaren. Anderzijds vraag ik me af waarom ik na bijna 20 jaar pas een juiste diagnose kunnen geven. Super kut eigenlijk, dat je al zo lang met jezelf aan het leuren bent. Maar ze hadden het antwoord, mijn intelligentie heeft me gered. Of er juist voor gezorgd dat ik de juiste hulp niet eerder kreeg. Dus wat schiet ik ermee op om slim te zijn? Niks dus. Intern had ik een strijd tussen intellect en ADHD. Super frustrerend, vermoeiend en vooral een interne vervelende strijd.

ADHD verklaart heel erg veel dingen aan mijzelf, waar ik al jaren mee worstel. Dat het dingen verklaart, betekent niet dat ik denk dat het een excuus is. Nee. Juist de dingen waar ik last van heb die dus terug zijn te leiden naar ADHD, daar kan ik veranderen en aan werken. Dat betekent dus ook dat ik het op kan lossen en dat ik ‘normaal’ kan worden. Of in ieder geval de moeder die ik wil zijn en een gestructureerd leven hebben met ons gezin. Een moeder die niet meer naar de supermarkt gaat en het ene ding vergeet waarvoor ze überhaupt naar binnen ging. Een moeder die altijd alles kwijt is, soms zelfs haar kinderen. Een moeder die niet meer weet wat ze ook alweer aan het zoeken was, die van de keuken een bende maakt en vergeet om te douchen.

Maar wat is normaal?

Ik ben dus niet ‘normaal’ want ik heb ADHD. Aan de andere kant ben ik ook niet normaal omdat ik kan nadenken op een redelijk snelle manier. Maar wat is normaal? Iemand die nooit zomaar iets zegt, iemand die geen antwoord durft te geven?! Dat zijn dingen die ik dus niet snap, ik ben goudeerlijk, direct, zorgzaam en soms dus ook vreselijk irritant. Niet iedereen kan daarmee omgaan, niet iedereen wil met mij omgaan. Maar ik bedoel het goed, aan mij weet je wel precies wat je hebt. Ik kan niet achter iemand zijn rug ompraten want ik zeg het in je gezicht. Ik geeft eerlijk antwoord en advies zonder dat je daarom vraagt, dat is natuurlijk soms niet wat je wil horen, maar wel eerlijk en oprecht. Is dat een afwijking?

Ik heb zoals eerder gezegd echt veel dingen die terug te voeren zijn op ADHD waarmee ik het niet makkelijk heb, daarvoor ga ik ook aan de medicatie en aan de behandeling. Ik hoop alleen dat eerlijkheid, openheid en directheid toch geen probleem hoeven zijn?