Het is maandagmorgen en ik kom net terug van het schoolplein, de kindjes zitten weer op school en op het schoolplein heb ik nog even staan kletsen. Ons jongste meisje fladderde fijn om me heen, energiek als altijd. Je zou niet zeggen dat ze al dik twee weken weer verschillende keren per nacht wakker wordt en vervolgens ook niet meer gaat slapen. En ook dat mijn rug het een paar weken geleden (maanden eigenlijk al nu ik er over nadenk) heeft begeven, zie je ook niet meer aan mij. De pijn is niet meer zo hevig aanwezig, ik kan weer bewegen en zitten en ik heb mijn leven weer zo’n beetje opgepakt. Maar voelen doe ik het nog steeds. Een enorm zwakke plek die ik continue voel en hoe spannend dat eigenlijk is als moeder van hulpbehoevende kinderen, dat zie je niet aan de buitenkant… Hoe gaat het?
Hoe gaat het nu?
Ik heb het vanmorgen eens bijgehouden en op dit moment, het is bijna half elf, is mij al 13 keer gevraagd hoe gaat het? Of in een andere bewoording… Alle 13 keer heb ik gelogen, of nou ja, heb ik niet de hele waarheid verteld. Want ik betwijfel of de juf van groep 1 zit te wachten op mijn hele verhaal, net als de vader op het schoolplein die het meer uit plichtsbesef vroeg dan daadwerkelijke interesse. Ik herkende paniek in zijn ogen toen ik aanstalten maakte om écht antwoord te geven en snel pareerde ik met “ik geloof dat we allemaal enorm zijn opgeknapt van het prachtige weer”…
Hoe gaat het met je?
En om heel eerlijk te zijn, denk ik dat alle 13 mensen die mij deze ochtend in 13 verschillende bewoordingen gevraagd hebben hoe gaat het? Niet écht op het eerlijke en uitgebreide antwoord zaten te wachten… Het échte antwoord is namelijk best wel heel ingewikkeld en in de wereld van vandaag hebben we op het schoolplein en in de klas van onze kinderen, geen tijd voor ingewikkeld of de waarheid. We geven onszelf nét de tijd om vluchtig wat beleefdheden uit te wisselen en rennen dan snel door naar de rest van ons drukke bestaan.
Als ik er serieus over nadenk, weet ik eigenlijk niet eens of ik wel écht eerlijk ben naar mezelf. Weet ik zelf wel hoe het eigenlijk met mij gaat? Hebben we tegenwoordig tijd genoeg om eerlijk te zijn tegen onszelf? Met mij gaat het wel goed toch? Of… Nou ja… Nee, natuurlijk gaat het goed!
Paar maanden terug
Als pleegmoeder ben ik enorm druk, ik praat met voogden, pleegzorgwerkers, specialisten, psychiaters en hun hele teams, scholen en schoolachtige instellingen en kortgeleden kwamen daar nog leerplichtambtenaar en onderwijsconsulenten bij. Natuurlijk is het zwaar, maar dat wist ik toch toen ik eraan begon? En we kregen er toch heel veel voor terug? Ik hou toch van die wondertjes? En en en…
En toch kon ik een paar maanden terug niet meer zitten en lopen. Mijn lichaam liet me meer dan ooit in de steek en ik kon niet anders meer dan ernaar luisteren. Ik had meer pijn dan ik ooit had gehad en ik wist écht niet wat er aan de hand was. M’n leven viel in duigen en ik moest stoppen met alles waar ik mee bezig was. Ik kon niet meer schrijven op de laptop, ik kon niet meer actief deelnemen aan de therapie van onze pleegzoon, ik kon niet meer helpen op school en al m’n andere vrijwilligerswerk moest ik ook even laten voor wat het was…
Lichamelijk…
Om ons heen was iedereen één en al begrip, want je rug is superbelangrijk! Vrienden, familie en buren stonden klaar om te helpen met de kinderen en het huishouden. Zelfs mensen die ik alleen via via kende boden hun hulp aan. En toch was dát het moment dat ik na ging denken…
Want behalve een enorm rugprobleem, zat ik er ook geestelijk behoorlijk doorheen! Ik was moe, ik kón niet meer! Bij het minste of geringste moest ik huilen en was ik overvraagd, ik kon geen beslissingen meer maken en ook opvoeden kostte me verschrikkelijk veel moeite. De timing van mijn rug was dus behoorlijk perfect want het verplichtte me om rustig aan te doen, om stil te staan en eens goed naar mijn leven te kijken…
En daar kwamen de vragen, zijn we met z’n allen nét zo hulpvaardig voor iemand die geestelijk uitvalt als voor iemand die lichamelijk uitvalt? Zijn we in een maatschappij waar 1 op de 5 jongeren te maken heeft met psychische problemen, niet veel te hard voor onszelf en elkaar?
Hoe gaat het met jóu?!
Dus daarom een aanmoediging, ik ga je niet aanraden om iedereen vol interesse te vragen hoe het met ze gaat en om je dagschema’s om te gooien zodat je tijd hebt om naar het antwoord te luisteren. Maar kijk eens goed naar de mensen om je heen, wie staan er heel dichtbij en weet jij hoe het met ze gaat? Écht met ze gaat? Hebben ze hulp nodig? Kun jij iets voor ze betekenen?
En als het even niet zo lekker met jou gaat, ben je daar dan eerlijk over? Wie bel jij als het niet lekker met je gaat? En wie komt dan om te helpen?
Weet jij hoe het écht gaat met de mensen dichtbij?
En wie weet hoe het écht met jou gaat?
No Comments