Het lot van een jongensmama

“Buitenspel scheids, dat ziet een blinde kip zelfs!” Vol ongeloof staart mijn oudste zoon naar het scherm van de tv. Ik houd wijselijk mijn mond. Ik maak geen goede beurt als ik toegeef dat ik het ook niet zag. Helaas kan ik na al die jaren als jongensmama nog steeds de buitenspelregel niet snel toepassen. Mama zijn in een jongensgezin voelt als een lot uit de loterij, maar soms…

Zaterdaguitje is het voetbalveld.

Op zaterdag hoef ik nooit te zoeken naar een leuk uitje. Alle drie mijn zoons zitten op voetbal , dus dat betekent een uitje naar het voetbalveld. Ik kijk ik niet alle wedstrijden, dat kan ook niet als ze alle drie moeten voetballen. De mannen stellen het overigens ook meer op prijs als hun vader, die tenminste voetbalverstand heeft, langs de lijn staat.

Het scherm van de tv is groen.

“Hoe lang duurt dit nog”, vraag ik terwijl ik het antwoord al weet. “Dat zie je toch mam, de eerste helft is bijna af”, zegt mijn jongste zoon Jelle. Ik snap dat de mannen naar Studio Sport willen kijken op zondagavond, dat deed ik vroeger thuis ook. Maar waarom moeten ze al die andere wedstrijden en samenvattingen ook nog kijken? Ik kijk liever naar All You Need is Love met een zakdoekje op mijn schoot. Maar als ik dan een traantje wegpink van een mooi liefdesavontuur word ik uitgelachen in plaats van dat iemand lekker met me mee snottert. Het scherm is dus voornamelijk groen, want meeste stemmen gelden.

Winkelen met mama.

Ik vind het heerlijk om lekker te winkelen met één of meerdere jongens. Helaas denken de mannen daar anders over. “Nee hoor, ik heb geen kleren nodig, er hangt genoeg in mijn kast”, krijg ik altijd te horen als ik vraag of iemand mee gaat naar Alkmaar. Voor een gezellig middagje naar de stad gebruik ik dus soms een omkooptechniek. “We gaan eerst even winkelen en dan halen we daarna een patatje bij De Vlaminck. Als ik dat zeg lukt het meestal wel. En dat is voor mezelf ook meteen een goed excuus om zo’n overheerlijk patatje te nemen.

Mama’s worden op handen gedragen.

Jongens zijn gek op hun mama, wordt vaak gezegd. Ik heb niks te klagen thuis, de jongens zijn hartstikke lief voor me. Ook al zijn we het ook regelmatig niet met elkaar eens. Ik denk dat hoe groter de mannen worden, hoe meer ze hun moeder gaan waarderen. Mijn oudste zoon is me in lengte al ruimschoots voorbij, terwijl ik ook niet klein ben (1.73m). Ik kan uitkijken naar de tijd dat ik daadwerkelijk de kleinste ben in huis. Dat die grote kerels me liefkozend een klopje op mijn schouders geven en zeggen “hé moedertje van me”. Dat lijkt me heerlijk!

Mijn mannen en ik, een trotse jongensmama!

De meiden komen vanzelf wel!

Met vier mannen (inclusief vader)  kan ik af en toe verlangen naar meiden in huis. Gewoon even lekker meidendingen doen en lekker giechelen. “Die meiden komen vanzelf wel, Es”, wordt vaak tegen me gezegd. Ik ga er ook zeker van uit dat minimaal een van de drie zoons een keer met een vriendinnetje thuis zal komen. Gelukkig is mijn kleine nichtje Mila uit Australië definitief terug in Nederland. De jongens zijn dol op hun kleine roodharige nichtje en ‘little miss Australia’ vindt het heerlijk om lekker te komen spelen bij tante Essie. Het enige nadeel van de terugkomst is dat er voorlopig geen reisje naar Sydney op de planner staat.

Ik ben supertrots op mijn mannengezin en ik denk dat ze stiekem ook wel trots zijn op hun mama. Dat laat je natuurlijk niet merken, dat is echt niet cool… Maar als ik ’s avonds mijn jongste zoon nog even een knuffeltje geef en hij zegt: ”mam, er is niemand die zo lief is als jij”, weet ik dat ik het toch wel een beetje goed doe.

Ik denk dat veel jongensmama’s bovenstaande herkennen. Wat zou jij hier nog aan toe willen voegen?