Het consultatiebureau: noodzakelijk of onmisbaar?

Meten is weten. Vanochtend was het weer zover: tijd voor een bezoekje aan het consultatiebureau. Dit keer was onze Julius aan de beurt. In juli wordt hij 4 en zal hij na de zomervakantie naar de basisschool gaan.

Tijd dus voor zijn bijna-vier-jaar-check-up bij het consternatiebureau. Daar zal mij verteld worden of onze kleine kleuter het wel goed doet. Of hij goed gegroeid is, op gewicht is en of hij wel kan zien. Meten is weten toch!? Want dit is iets wat wij ouders die 24/7 bij ons kroost zijn, natuurlijk lastig kunnen bepalen.

Wellicht proef je een licht sarcastische ondertoon!? Terecht, want ik heb er wel een mening over, verrassend hè!? ?

Het prille begin

Zodra je een kindje hebt mogen krijgen en er is aangifte gedaan van de geboorte, gaat de administratieve molen lopen. Zo komt deze aangifte eveneens binnen bij de GGD. De afdeling Jeugdgezondheidzorg om precies te zijn. En wanneer je kraamhulp je nog bijstaat met de eerste onwennige, spannende en bijzondere fase van je (als het goed is) roze wolk, krijg je ook van hen een huisbezoek.

Meerdere testjes worden gelijk gedaan door een jeugdverpleegkundige, waaronder de gehoortest. Maar ook wordt de hielprik afgenomen.

Och ik weet nog goed, dat ik dat dus niet durfde aan te zien bij Sebastiaan. Ik trok dat echt niet en heb Albert toen de schone taak gegeven dit te doorstaan. Lelijk hè. Maar zelfs met de slaapkamerdeur dicht, hoorde ik Sebastiaan heel kort en heftig huilen en de tranen biggelden over mijn wangen.. Hormonen, laten we het daar maar op houden.

Daarna komen ze nog een keertje langs voor een wat langer bezoek en daarna…Daarna mag je je melden bij het consultatiebureau.

Consternatiebureau

In de periode dat je zwanger bent, krijg je zo verschrikkelijk veel gevraagd maar ook heel veel ongevraagde adviezen. Helemaal bij de eerste word je echt bedolven onder goed bedoelde en wijze raad. Ik ben daar nooit heel gevoelig voor geweest, ik heb ook niet boekenplanken aan zelfhulp boeken gelezen.

Toch blijven er altijd (on)bewust wel een paar adviezen hangen. Zo ook bij mij. En dan vooral die van en over het consultatiebureau. De belangrijkste was daarvoor: neem ze niet al te serieus.

Misschien niet heel aardig voor de professionele mensen, die er werkzaam zijn, maar dat deed ik ook echt niet. En nog steeds niet. Het voelt voor mij heel dubbel.

Jij-zelf moet allerlei vragenlijsten invullen en op basis daarvan, beoordelen zij dan of het wel of niet goed gaat. Ok, ik snap dat dat in combinatie gaat met het zien en observeren van je kleintje in die ongeveer 10 minuten durende sessies, maar dat is toch gek?

Onwetend en onzeker

Zodra je weet dat je een kindje verwacht, slaat de twijfel toe. Continue vragen en twijfels spoken door je hoofd. Als je niet onzeker was, word je dat wel. En als je dan eindelijk na die circa 9 maanden, jullie kleintje in je armen mag houden, neemt dat gevoel per seconde toe. Althans bij mij en dan zeker bij de eerste.

Gek genoeg krijg je bij die geboorte, geen handleiding mee. Je mag het allemaal maar samen met je partner gaan ervaren en uitzoeken. In het begin krijg je even opstarthulp van de kraamzorg. Geweldig fijn en ook echt een ware luxe, maar na een weekje sta je er echt alleen voor. Heftig.

Drinkt de baby wel genoeg, heeft hij het wel warm, slaapt hij niet te weinig, wat is dat voor huiltje, heeft hij pijn of is dit normaal na de voeding? Vragen, heel veel vragen. En eigenlijk heeft niemand hét enige en juiste antwoord. Trust me: niemand!

En dat is dan ook weer zo mooi van de natuur, je hebt een instinct, een oerinstinct. Op basis daarvan handel je. Zo ‘weet’ je ook echt wel dondersgoed dat wat jouw kindje laat zien, te beoordelen. Natuurlijk duurt dat even en gaat dat niet gelijk vlekkeloos, dat kost tijd, maar het is er dat oerinstinct. Jij als moeder, jullie als ouders, weten en voelen echt wel wat het beste is voor je kindje.

Richtlijnen en curves

De eerste paar keer consultatiebureau vond ik best fijn om heel eerlijk te zeggen. Ik hou van feiten en ben visueel ingesteld, dus dat meten = weten idee vond ik wel prettig. Door het zien van de punten op de verschillende curves, zag ik dat Sebastiaan het prima deed. Vreselijk arbitrair ook die curves, maar daar kom ik zo op.

Verder kon je gewoon tijdens deze keuring ongegeneerd opscheppen over hoe goed je kleine krummel het wel niet deed. Doordat je het gevoel kreeg dat je op alle vragen het goede antwoord ‘wist’, slaagde je ook nog eens voor deze test. Toch wel goed voor je zelfvertrouwen.

Daarnaast deden en doen wij zonder enige vorm van twijfel mee aan het Rijksvaccinatieprogramma, dus de inentingen werden ook daar gedaan. Erg fijn en prettig. Nou ja, niet fijn. Ook toen nog moest ik echt goed slikken en mijn tranen verbergen, als ik zag wat zo’n prikje in het spekkerig bovenbeentje van mijn mannetje deed, maar dat terzijde.

Back to earth

Pas na een tijdje, de gierende hormonen in mijn lijf waren inmiddels qua niveau en beweging ietwat gestabiliseerd, ontstond mijn nog steeds aanwezige weerstand.

Bij zijn zes-maanden-check-up, viel de Jeugdarts voor mij volledig door de mand.

Zelf heb ik astma, COPD. Vooral in mijn jeugd heb ik daar erg veel last van gehad. Veel benauwd, veel ziek en daardoor veel leuke dingen moeten missen. Sebastiaan leek in de eerste fase van zijn leventje mijn longen te hebben geërfd. Niet leuk.

Tijdens het meten = weten moment bij het consultatiebureau, bleek dat hij ook iets minder sterk gegroeid was dan daarvoor. Zowel in gewicht als in lengte. Zijn eerste half jaar had hij continu op de bovenste curve gezeten. De bovenste van alle vijf de curves. Je hebt de +2, de +1, de 0, de -1 en de -2. Allemaal gemiddelde curves. En daar zit ‘m de crux: bij het woord ‘gemiddelde’. Al deze vijf curves zijn tot stand gekomen door een flink aantal metingen te middelen. Het is dus niet goed of fout of precies dit of dat.

Sebastiaan was van de +2 naar de 0 gegaan.

Er waren twee duidelijk verklaarbare redenen, dat Sebastiaan andere groei vertoonde dan voorheen.

1. Ik was gestopt met borstvoeding geven. Hij kreeg vanaf 6 maanden Nutrilon.
2. Hij was net weer ziek geweest. Zoals gezegd leek hij zwakke longen te hebben, dus hij was gelijk goed ziek als hij verkouden was.

Deze redenen waren voor mij glasheldere verklaringen. Geen twijfel over mogelijk, daar kon zelfs geen hormoon een speld tussen krijgen.

Dit ga je niet menen!?

Aan het einde van de consultatiebureau-keuring, had ik zowaar toch nog een vraag voor de dokter. Ik vroeg haar, wanneer je precies bij een kindje kon bepalen of hij of zij astma heeft. Het antwoord van de arts, deed mij van mijn stoel flikkeren.

“Nou, mevrouw, dat kan voorlopig nog echt niet. Pas als je ze een jaar of zeven zijn. Maar het is inderdaad zorgwekkend dat hij nu achterblijft op zijn curve, dus we zullen dit wel goed in de gaten moeten houden, want wellicht is er wel een verband met astma. Dan is deze ontwikkeling wel ernstig.”

Ik was zo stomverbaasd en pissig tegelijkertijd, dat ik gewoon echt met mijn mond vol tanden stond. Volledig verbouwereerd heb ik afscheid genomen en ben weggegaan. Achteraf superstorm maar misschien maar beter voor iedereen.

Toen ik buiten achter de kinderwagen naar huis liep, kwam de boosheid pas echt. Nu vraag je je misschien af, waarom dan?

Nou ik vond en vind dit soort uitspraken gewoon zeer kwalijk. Gewaagd en niet of slecht onderbouwd. Wat nu als ik nog wel enorm onzeker en bang was. Dan had ze me dus zo naar huis gestuurd, volledig in angst. Of niet dan?

‘Achterblijven in de curve, ernstig ziek’, dat soort koppelingen maken zijn niet tof. In mijn ogen zelfs onverantwoord.

En waar hadden we het over hè!? Van +2 naar 0. Serieus moest ik hààr nu gaan uitleggen, wat een groeicurve is? Hoe dit tot stand is gekomen en wat de term ‘gemiddeld’ betekent?

Laat het los

De wandeling naar huis duurde niet lang, maar precies lang genoeg om af te koelen en te bedenken dat ik ze vanaf dat moment ook niet meer serieus ging nemen.

Ons eerstvolgende bezoek aan het consultatiebureau na dit voorval, bevestigde mijn houding gelijk weer. Sebastiaan moest een klein propje oppakken met zijn kleine knuistje om te bepalen hoe het met zijn fijne motoriek gesteld was. Maar ik zweer het je dat achterlijke propje was zo klein, zo bizar klein, dat zelfs ik amper zou slagen voor die fijne motoriek test.

Tegenwoordig gaan we nog steeds naar het consultatiebureau hoor. Met name voor de vaccinaties. Alles wat daar verder wel of niet verteld wordt, gaat mijn ene oor in en mijn andere uit.

Let it go…

En dat is de status quo nu ook zeker: laat het los!

Inmiddels natuurlijk ook een stuk zelfverzekerder dan bij de eerste keren. Overigens merk ik nu ook wel een verschil. Of het nu komt door mij of door de locatie, laat ik in het midden. Sinds we hier wonen, heb ik nog geen bizarre (slechte) ervaringen gehad met het consultatiebureau in ons dorp. En toch blijft het iets aparts. Maar ik ga gewoon, met frisse tegenzin. ?

Consternatie-, of consultatiebureau?

De term die veelvuldig wordt gebruikt in plaats van het consultatiebureau is ‘ het consternatiebureau’ . Ondanks mijn weerstand, vind ik dit niet helemaal terecht.

Ergens ben ik blij dat het consultatiebureau bestaat, met name voor de vaccinaties. Maar ook voor de fase, waarin je net (voor het eerst) moeder bent geworden, zijn bepaalde bevestigingen en adviezen best welkom.

Daarbij komt ook, dat je er niet naar toe hoéft te gaan! Het is niet verplicht, je bent vrij om te kiezen of je wel of niet wilt gaan. Zie het daarom als pure luxe om even wat extra checks te laten doen, gratis nog wel!

Daarom luidt mijn advies over het consultatiebureau:

• maak gebruik van deze gratis luxe
• neem je eigen gezond boeren verstand mee en gebruik dat
• pas je verwachtingen aan
• neem het consultatiebureau niet té serieus
• en last but not least: let it go…

Wat vinden jullie van het consultatiebureau? Is het een noodzakelijk kwaad of vind je het een onmisbare toevoeging?

Ben benieuwd naar jullie ervaringen van en met het consultatiebureau!