Een nieuwe mini-me?!

Een nieuwe mini-me?! Ja, een nieuwe mini-me. Een derde kind dat ons een gezin van vijf maakt. Het lijkt me zo leuk, ik kan niet wachten! Altijd hebben we er al drie gewild; een mooi gemiddelde van de gezinsgrootten die we zelf gewend zijn. Er is ruimte genoeg, maar toch zal onze nieuwe mini-me (voorlopig) hypothetisch blijven. Want hoe meer ik er over nadenk, hoe benauwder ik word.

Wat staat mij dan in de weg?

Wat mij in de weg staat om nog een kind te krijgen, begint al met het zwanger zijn zelf. Niet vanwege mijzelf, maar vanwege het wondertje waarmee van alles kan zijn zonder dat je daar invloed op hebt. Misschien klink ik nu als een controlfreak, maar helaas spreekt hier ook een ervaringsdeskundige. Met Noah had ik na 12 weken nergens meer last van en leek alles perfect, tot de liggingsecho met 33 weken. Ineens was mijn kind veel te klein voor de zwangerschapsduur en ineens zaten wij daarom minimaal drie keer per week in het ziekenhuis aan de CTG. Op basis van een halfuur tot een uur monitoring werden dan conclusies getrokken over zijn conditie voor de komende 48 uur. Bij twijfel, onzekerheid en/of minder leven voelen moesten we bellen.

Hoe kun je als zwangere dan níet in de stress raken? Elke dag hoopte ik vurig dat ze zouden besluiten Noah geboren te laten worden. Want eenmaal eruit valt een kindje veel beter te beoordelen en is ingrijpen een stuk makkelijker. Ik wil(de) me gewoon nooit meer zo machteloos voelen.

Waarom heb ik dan wel voor een tweede gekozen?

Eigenlijk wilde ik op basis van deze ervaring helemaal nooit meer zwanger zijn. Toch wilden wij ontzettend graag een tweede kind, het liefst van onszelf. Een nieuwe mini-me. Ik stopte met de pil en we zouden het wel zien. Net als de vorige keer was ik per direct zwanger -waar we heel blij mee zijn-, toch zat ik het eerste trimester met een enorme tweestrijd in mijn hoofd. Het klinkt heel idioot maar ik was zo bang voor een dysmatuur kindje, dat ik eenmaal zwanger wenste dat ik nog terug kon. Natuurlijk kon dit niet en gelukkig dat we een top gynaecoloog die mijn angst serieus nam en die alles nauwlettend in de gaten hield.

Bij de liggingsecho zweeg de gynaecoloog te lang en was ze continu aan het zoeken en meten. Het zweet brak me uit: het zal toch niet weer….? Gelukkig bleek Sophie gewoon een rare houding aangenomen te hebben en was alles goed. Aan deze zwangerschap kwam pas na 41 weken (ipv 37w3d) een einde. Ze woog ‘maar’ 2970 gram. Voor ons was ze een reus, maar ook zij was te licht voor de duur van de zwangerschap.

Is er een oorzaak bekend?

Nu ik twee keer een te kleine mini-me op de wereld heb gezet, is het wel handig om een oorzaak te weten. Bij Noah kan het door twee dingen komen. Mijn placenta functioneerde niet goed -deze was ook een derde van wat normaal is- waardoor hij na 32 weken amper voedingsstoffen kreeg aangeleverd. Ook bleek later dat hij een erfelijke chromosoomafwijking heeft, welke gepaard kan gaan met een te laag geboortegewicht. De kans op een disfunctionerende placenta is bij een volgend kind ongeveer 40%, de kans dat een volgend kind dezelfde chromosoomafwijking heeft is 50%.

Bij Sophie heeft mijn placenta niet gefaald, maar was de placenta waarschijnlijk gewoon op na zo’n lange zwangerschap. Dit gebeurt vaker en is een veelgehoorde reden voor een inleiding. Sophie heeft gelukkig niet dezelfde chromosoomafwijking als Noah, ze laat een ander soort ontwikkeling zien. Normaal zou je bij een disfunctionerende placenta in je historie bij een volgend kind medicijnen kunnen krijgen die de doorbloeding ervan verbeteren waardoor er meer voedingsstoffen naar je kind gaan. Omdat er bij ons twee mogelijke oorzaken voor dysmaturiteit zijn, is het de vraag of het met deze tabletten te voorkomen is. Omdat ze wel bijwerkingen hebben, werden deze tabletten mij afgeraden.

Een nieuwe mini-me?!

We zouden heel graag een derde kindje willen. Regelmatig zit ik namen te zoeken voor ons derde kindje. Internationaal, twee lettergrepen, tweede letter een O, het liefst ook een stomme H en dan nog een mooie betekenis. Ja, met die eisen mag ik inderdaad nu al beginnen met googelen, haha. Stiekem weten we trouwens allang potentiële namen voor ons hypothetische derde mini-me. In ons hoofd en hart is er dus echt wel genoeg ruimte voor een derde. Het is niet zomaar even eentje extra erbij, maar het zou onze ultieme gezinsdroom compleet maken. Hij/zij zou zelfs een eigen kamer kunnen hebben van ruim formaat, wat we dan met de hobbykamer doen zien we dan wel weer. In het ergste geval splitsen we een kamer, of krijgt een van onze kids een kamergenoot. Als er geen ruimte is, kun je ruimte maken. Wij zijn heel flexibel.

Waarom zouden we dan wachten?

Behalve flexibel en een tikje impulsief, zijn wij ook ouders met verantwoordelijkheidsbesef. Want los van de kansen op complicaties, moeten we ook de aandacht hebben voor drie kinderen. Noah gaat hartstikke goed, maar heeft toch extra zorg nodig. Sophie is anderhalf en loopt achter in haar grove motoriek, waardoor we met haar elke week bij de fysio zitten.

Een derde kindje zal ongetwijfeld op zijn eigen manier ook zorgen met zich meebrengen. Dat is verder totaal niet erg, wij zijn al die bezoekjes aan (para)medici inmiddels wel gewend,  maar hoe eerlijk is dat tegenover Noah en Sophie? We vinden het nu soms al lastig om tijd en aandacht te verdelen, laat staan over drie kinderen. Dit zal wel wennen en de kinderen worden ook ouder, maar de waarheid is dat we niet weten wat de toekomst ons gaat brengen. Niemand heeft er wat aan als een van ons overspannen raakt of als Noah en Sophie niet de aandacht krijgen die ze nodig hebben.

Dus geen derde mini-me?

Een nieuwe mini-me?! Een derde kind dat ons een gezin van vijf maakt? Het lijkt me geweldig! Toch, als ik heel eerlijk ben, is het hebben van drie kinderen niet per se onze ultieme gezinsdroom. Want wat heb je aan drie kinderen als je vervolgens aan alle kanten hulp nodig hebt omdat je het zelf niet (meer) kunt? Op dit moment ben ik ontzettend gelukkig met mijn huidige gezinssamenstelling . Of die nieuwe mini-me nou hypothetisch blijft of dat hij/zij er ooit toch komt: mijn ultieme droom is om een zeer liefdevol en blij gezin te zijn. Dat kan ook met mijn man, Noah, Sophie en onze vissen. Voor nu is dat prima.

Ik zet geen streep door een derde kind, begrijp me niet verkeerd. Ik stop alleen wel definitief met keuzes maken vanuit angst. Ik kies voor geluk en een hoopvolle toekomst, ook als er wel een nieuwe mini-me zou komen.