Als pleegouder maak je de meest bijzondere dingen mee, dingen die andere mensen nooit mee zullen maken. Ik kom in rechtbanken, bij de Raad van de Kinderbescherming, sta als bekend adres in het systeem bij de politie, praat regelmatig met de leerplichtambtenaar en meer van dat soort bijzonderheden. Samen met m’n man zorg ik voor de meest bijzondere kinderen van de wereld, waar ik waanzinnig veel van hou en voor wie ik door het vuur ga als het moet!
Pleegzorg heeft ons zóveel gegeven! Ik zou écht niet anders meer willen, dít is wie ik ben…
Vragen
Voor ons als pleegouder is het inmiddels gesneden koek, wij begrijpen hoe het zit. We kennen de geschiedenis van onze kinderen, het verhaal van hun biologische ouders en weten wat er in de rechtbank gezegd en gedaan wordt. De mensen om ons heen kunnen het niet allemaal even makkelijk bijbenen en zo krijgen we soms de meest bijzondere vragen.
Mensen bedoelen het meestal goed, zijn geïnteresseerd of nieuwsgierig of willen soms zelfs helpen! Maar voor ons als pleegouders is het soms best ingewikkeld, hoe beantwoord je de vragen zonder de privacy van het kind of zijn biologische familie te schaden? Hoe leg je uit hoe nodig de uithuisplaatsing was of hoe erg de dingen zijn die in ons land nog dagelijks gebeuren met zoveel kinderen? We zijn gebonden aan regels, mogen vaak geen antwoord geven op vragen en houden dingen voor ons.
De vragen blijven komen
En toch blijven de vragen komen. Na een paar maanden weten de mensen om ons heen wel zo’n beetje hoe het zit, ze leggen zich erbij neer dat niet alles wereldkundig gemaakt word en blijven geïnteresseerd of haken af. Maar dan beginnen de vragen van de mensen iets verder weg, mensen in de buurt die via via ‘iets’ hebben opgevangen, mensen uit winkels die je eerst zonder kinderen zagen komen en nu heb je er ineens twee van boven de vier?!!
Laat ik voorop stellen: vragen is goed! Maar toch zijn een aantal van de vragen en opmerkingen niet altijd even handig om te stellen… Het kan soms zo ongemakkelijk zijn!!
Dingen die je beter niet kunt zeggen/vragen tegen/aan een pleegouder… Met de reactie van een échte pleegmoeder
Je weet dat je in je eentje niet alle kinderen kunt redden?
Ja, ik weet dat ik niet alle kinderen kan redden en dat is ook niet mijn bedoeling. Wat ik graag wil is doen wat ik kan. Er zijn voor een kind, een kind dat op dit moment een plekje nodig heeft. Veiligheid, rust en ritme. Voor zo lang als dat nodig is wil ik er zijn en geef ik wat ik kan geven. Alle kinderen in de wereld redden is niet mijn ambitie.
Ik kan geen pleegouder worden, ik ben veel te druk!
Druk?!! Ik ben soms zó druk dat ik écht niet weet hoe ik het allemaal rond ga krijgen! We hebben een ‘normaal’ gezin met alle drukte die daarbij hoort van speelafspraakjes, sporten, dokters- en tandartsafspraken, familie en vrienden, enz. Dan nog ons eigen werk en dán nog alle dingen die er ivm pleegzorg bij komen. Maar waar een wil is is een weg en uiteindelijk is het een keuze om tijd te maken.
Wie van die kinderen zijn je eigen kinderen?
Op het moment dat de kinderen in ons huis wonen, zijn het onze eigen kinderen. Ze horen bij ons gezin en we maken geen verschil tussen biologische kinderen, pleegkinderen, ouder en pleegouder. Wij horen bij elkaar!
Wat hebben ze een geluk dat ze jou hebben!!
Geluk?!! Denk je eens in dat je als kind op een goeie dag de deurbel hoort, iemand in je gezin (misschien wel jijzelf) doet de deur open en voor de deur staan twee mensen met achter hen twee politieauto’s met daarin politieagenten. De vreemde mensen vertellen je dat de rechter heeft besloten dat jij en je broertje niet meer thuis mogen wonen en dat jullie netjes mee moeten komen. Je krijgt vijf minuten om wat spulletjes te pakken, maar wat neem je mee? Waar ga je naartoe? Waarom schreeuwt mama zo hard? Waarom stappen de politiemannen uit de auto?
Alle kleren die je leuk vind zitten in de wasmand. Dit zal toch wel een grap zijn? Je komt vast vanavond gewoon terug?
Nou ja, je begrijpt dat dit voor een kind hartverscheurend is. Geen kind dat uit huis geplaatst wordt heeft geluk met míj! Ik zou willen dat ze mij niet nodig hadden gehad en dat de problemen thuis met hulpverlening opgelost hadden kunnen worden. Maar de problemen waren te groot of te hardnekkig en mijn kind kon niet thuis, bij zijn biologische papa en mama blijven wonen. Dat verdriet zie ik, voel ik en knuffel ik élke dag…
Ik zou niet kunnen doen wat jij doet, ik zou me te erg hechten aan het kind…
Natuurlijk hecht ik me als pleegouder ook aan de kinderen die in ons huis komen wonen! Je neemt je misschien de eerste keer voor om wat afstand te nemen om jezelf te beschermen, maar dat lukt zó enorm niet! Als er zo’n kindje voor je deur staat, met tranen in zijn/haar ogen… Als dat kindje je hand pakt als het verdrietig of bang is en als je dag en nacht voor het kindje zorgt… Hechten doe je en dat is alleen maar heel goed!!! Natuurlijk verdient dit kind het dat iemand van hem/haar houdt!
Kinderen hebben de liefde en de hechting harder nodig dan dat pleegouders beschermt moeten worden voor het verdriet van verlies… Dit weet je van te voren, ook dit is een keuze…
Levert dat veel op, zo’n pleegkind?
Ja! Het zorgen voor een pleegkindje levert superveel op! Je leert jezelf en je gezin heel goed kennen, zowel de sterke punten als de zwakke kanten. Je ervaart hoeveel liefde je kunt geven zonder iets terug te verwachten en je leert over jezelf heen te stappen. In ons geval krijgen we ook nog eens enorm veel liefde terug en genieten we met volle teugen van de ontwikkeling die de kinderen doormaken!
Maar ik weet, dit is niet wat er met deze vraag bedoelt wordt. De vraag is of je er veel geld voor krijgt… Als pleegouder krijg je voor het zorgen van een pleegkind een onkostenvergoeding, een bedrag voor kosten die je maakt als kleding, voeding, vervoer, huisvesting (bed, kast, spullen), enz. Het bedrag is berekend en per leeftijdscategorie verschillend en ik kan je vertellen, je houdt er geen geld aan over. Dat hoeft natuurlijk ook niet, maar dar kan gezegd worden. Dat pleegouders het doen voor het geld… Een verdrietige gedachte… Een pleegouder zorgt voor het kind uit liefde, liefde en niets anders.
Je bent geweldig!
Deze komt vaak voor in verschillende vormen. “Wat bijzonder dat jullie dit doen!”, “Ik heb enorme bewondering voor jullie!”. Dit vind ik zelf de meest ingewikkelde… Ik ben namelijk niet geweldig en maak ook fouten. We zorgen voor deze kinderen omdat wij dat graag willen en we genieten er zelf ook enorm van!
Als iemand zo’n opmerking maakt weet ik vaak ook niet wat ik moet zeggen, want hoe reageer je op zo’n opmerking?!
Nog vragen?
Dat waren zo een aantal opmerkingen/vragen die niet altijd even handig zijn om te stellen… Maar laat ik voorop stellen dat als je vragen hebt, je ze beter kunt stellen! Maar denk dan even na over het moment. Eén op één met een pleegouder is altijd handiger dan midden op het schoolplein met de pleegkinderen nog aan de hand.
Hebben jullie nog vragen over pleegzorg die je eigenlijk niet durft te stellen? Dit is je kans!
No Comments