Hallo, ik ben Sophie. Ook wel bekend als Snoes, Popje, Zus en Ofie. Ik moet gewoon even wat kwijt hier: ik voel me soms onbegrepen. Regelmatig krijg ik een broodkorst terwijl ik een wortelknabbel wil. Lekkere communicatie he? Onder het mom van: ‘Aaa koediekoe, lekker smikkelen’. Ook krijg ik vaak een broek aan als ik een jurk bedoel. Of dan word ik op mijn buik gelegd, maar ik vind zitten veel leuker. Onlangs sprak ik met andere baby’s, en zij ervaren dit ook. Volwassenen doen gewoon maar wat. Ouders denken dat wij kleine hersenloze wezentjes zijn. Het wordt tijd dat er vanuit politiek Den Haag wordt ingegrepen. Gratis communicatietraining voor mama’s en papa’s. Dit zijn dan punten die behandeld zouden moeten worden.
Praat normaal
‘Hallo schattepoepie. Aaaa kiekiekie, aaa badiebadieba. -Maakt klikgeluiden met de mond en spettert met de tong-. Wieeeeewieeee. Prrrrt, prrrrt. Ga jij zo lekker slokjes nemen?’ Euhm, ja, ik lieg niet, dit is hoe mensen tegen mij praten. En dan vinden ze het raar dat ik ze vol verbazing aankijk. Als mama dit bij een willekeurige volwassene zou doen, dan werd ze aan de pillen gezet. Ik ben helaas niet in staat om mama voor de psychiater te slepen, maar please doe niet zo raar. ‘Maar Sophie, je moet uiteindelijk wel keihard lachen..’ Ja, maar dat is niet vanwege de inhoud. Het is gewoon pure entertainment om iemand zo belachelijk te zien doen. Als je wil dat de babygemeenschap je serieus neemt, moet je normale woorden en zinnen gebruiken. We zijn klein, maar niet achterlijk.
Gebruik je zintuigen
’Dit zijn je wangetjes en dat is je kin. Dit is je mondje daar komen tandjes in. Dit zijn je oortjes, je oogjes, je haar. Nu nog je neusje en dan zijn we klaar.’ Ja, inmiddels weet ik heus wel waar alles zit en wat je er mee moet. Maar weet jij dat ook? Ik bedoel, als ik naar een bepaalde knuffel grijp, betekent dat dat ik die knuffel wil. Als ik een jurkje vast pak, moet je mij geen broek aantrekken. Huil ik heel zeurderig met mijn oogjes halfdicht? Dat zal vast niet betekenen dat ik op mijn buik wil spelen. Ruik ik minder fris en ben ik ontroostbaar? Goh, misschien zou je dan even mijn luier moeten checken. ‘Nou zo simpel is dat allemaal niet hoor’. Als je niet op de hints let, wordt het inderdaad knap lastig. Want mocht je het nog niet weten: praten is een no go zonder een gebit. Zet dus alsjeblieft je oren, ogen en neus wagenwijd open! Dat maakt het zoveel makkelijker voor beide partijen.
Wederzijdse non-verbale communicatie
Ik zou graag willen praten, maar op dit moment kom ik niet verder dan ‘bababa’ en variaties daarop. Zoals gezegd, komt dat mede doordat er nog redelijk wat tanden ontbreken. Ook is mijn hersenpan momenteel vooral druk met de motorische ontwikkeling. Spraak heeft helaas geen prioriteit in een babyleven. Ik ben daarom dus overgeleverd aan non-verbale communicatie. Daar zijn wij minimensjes dan ook een kei in. ‘Sophie kan zoveel leuke bekken trekken’. Ja, dus dat. Ik zou het fijn vinden als elke volwassene hier meer op ingespeeld was. Dit is namelijk iets wat ik wel heel goed begrijp. Als je blij bent met mij, lach dan vooral veel. Kijk me aan als je mij eten geeft. Knuffel veel met me. Ik geef dan heel veel knuffels, lachjes en lieve blikken terug. Ik hou ook van jou, betekent dat dan; mocht je dat niet door hebben. Non-verbale communicatie is de taal die we allebei vloeiend spreken. Dus doe niet zo moeilijk en show me the love. Dan werken we meteen aan onze band.
Uniek
Toevallig ben ik het tweede kind hier in huis. Voordat ik er was, was Noah er al. Hij schijnt ooit ook een baby te zijn geweest. Ja, ik begrijp mama wel hoor: als je Noah gewend bent, kun je alles aan (haha, grapje broer). Toch ben ik heel anders. Ik ben een meisje en gedraag me dan ook meisjesachtig. Ze noemen mij ‘prinses’ genoemd vanwege mijn ietwat diva-achtige trekjes. Ik ben ook liever lui dan moe. Als je maar hard genoeg schreeuwt, komt je personeel vanzelf wel. Zo was Noah niet, of in elk geval een stuk minder. Ja, pap en mam, geen enkele baby is hetzelfde. Je moet niet verwaand gaan denken dat je mij ook wel aan kunt. Het is een denkfout om mij te vergelijken met al die andere kinderen die je kent. Een baby is niet gewoon maar een baby. We zijn unieke persoonlijkheden met elk een eigen karakter. Onthoud dat!
Allebei even blanco
Behalve tips en kritiek, heb ik tot slot ook wel een opsteker. Want niet alleen elke baby is uniek. Ook elke volwassene is anders. Papa doet het anders dan mama. Tante wijkt af wat wat oma doet. En de buurvrouw koediekoekt veel vervelender dan de oppas. En toch doet iedere volwassene zijn uiterste best om elke baby tevreden te houden. Ik waardeer dat. Ik weet dat ik soms complex kan overkomen. Ook ik vind lang, hard en veel huilen iets dat vermeden dient te worden. Toch wil ik je zeggen dat jij voor mij een even groot raadsel bent als ik voor jou ben. Jij en ik zijn allebei leken, we kennen elkaar nog niet zo goed. Dus vergeef ik het je als je weer eens belachelijk doet. En ben ik ook blij met brood, ook al bedoel ik wat anders. Wees dus ook lief voor jezelf. Je doet je best. Het (wederzijdse) begrip komt vanzelf, en verstand komt met de jaren.
Onlangs sprak ik met andere baby’s, en zij ervaren dit ook, gebrek aan communicatie…. Volwassenen doen gewoon maar wat. Ze balen als dat niet werkt, maar ze mogen ook best trots zijn op hun successen! Baby zijn is niet makkelijk, maar ouder zijn is ook een grote uitdaging. Als je je meer focust op onze manier van communicatie, dan komt het allemaal best goed!
No Comments