Toen ik zwanger was van mijn tweede kindje werd ik erg ziek. Met 24 weken kreeg ik het advies om eigenlijk niets meer te doen. Ik moest in bed blijven. Super chill dacht ik, lekker een beetje Netflixen. Maar na twee dagen was ik er al klaar mee. Uiteindelijk belandde ik in een zwangerschapsdepressie.
Wel willen maar niet kunnen
Naast mijn bed stond een jongetje van 2,5 die graag aandacht wilde en met zijn moeder wilde spelen. Ik wilde dat ook graag maar bij de minste inspanning kreeg ik harde buiken. Bijna ieder weekend zat ik namelijk op de afdeling verloskunde van het Radboudumc aan de CTG. Vreselijk was dat. Uren hebben mijn man en ik daar doorgebracht. Uiteindelijk ben ik drie keer opgenomen omdat ze dachten dat ik te vroeg zou bevallen. De derde keer voelde ik me zo vreselijk ellendig en slecht dat ik iedere ochtend moest huilen omdat ik wakker werd. Waarom ik moest huilen? Omdat er weer een dag klaarstond waarvan ik geen idee had hoe ik die moest doorkomen.
Het ging echt niet goed met mij
De derde dag trok ik een verpleegster aan de mouw en zei dat het echt niet goed met mij ging. Dit was al eerder gesignaleerd maar er werd niet op gereageerd dus ik besloot zelf aan te geven dat ik echt niet meer wist hoe ik verder moest. Later die dag kreeg ik bezoek van een psychiater en zijn co-assistenten. Na een gesprek van een half uur was zijn conclusie: gemiddeld tot ernstig depressief. Nou daar zit je dan met een zwangerschapsdepressie. Fijn dat je weet wat het is, maar nu?
Onbegrip van de verloskundigen
De verloskundigen wisten wat mijn diagnose was, echter stuitte ik echt op een muur van onbegrip. Maar je bent wel goed verzorgd, ik kan het niet aan je zien etc. Heel bijzonder maar het geeft denk ik ook wel aan dat het echt van belang is om deze onderwerpen bespreekbaar te maken.
Voor mij was de zwangerschap vreselijk.
Door de hormonen voelde ik me ellendig. Ik voelde me onbegrepen, alleen, zielig en verward. Voor mij was het echt een opgave om iedere dag door te komen. Wel had ik heel erg het idee dat de bevalling een eindpunt was. Of misschien het begin van beter. Ik heb de verloskundigen in het ziekenhuis gesmeekt om me in te leiden. De gynaecoloog wilde dat eventueel bekijken met 39 weken. Eerder was er geen discussie over mogelijk.
Ik was op, ik voelde me een vreselijke moeder.
Ellendig, geen eetlust, ik kon en mocht niets doen met mijn zoon, wat had ik voor een toegevoegde waarde? Ik kon niet genieten van het zwanger zijn terwijl je alleen maar hoort: “Geniet er nou maar van, het is zo voorbij!” Nou ik kon niet wachten. Met andere tips zoals ga lekker de deur uit of wandel even een stukje, kon ik ook niets want mijn lichaam sloeg dan weer op hol. Ik zat dus vast, hetgeen me beter zou kunnen laten voelen, wat lichamelijke beweging, was weer gevaarlijk voor de baby. Ik was eigenlijk een grote tegenstrijdigheid. Met 32 weken werd ik opgenomen voor longrijping en weeënremmers omdat mijn buiken zo heftig waren en mijn baarmoederhals was te kort. Helaas kwam ze toen niet.
Twee weken later lag ik weer in het ziekenhuis
En ook toen zette het niet door. De verloskundige zei, “Ik denk dat je nu aan het bevallen bent, als ik je zo zie!” Als de bevalling dan echt op gang zou komen konden ze er ook niets aan doen om het tegen te houden. Helaas. Het zette niet door. Weer ging ik naar huis zonder baby
Door mijn zwangerschapsdepressie was ik op
Met 37 weken kon ik niets meer. Ik at niet, douchen was een hele opgave en ik wist niet meer hoe ik ooit uit mijn dal moest komen. Ook kwam ik in het ziekenhuis en de verloskundige die ik toen kreeg kende ik niet. Ik kreeg inwendig onderzoek, liep al twee weken met 2 cm ontsluiting rond. Zij stripte me, ik gaf geen kik. Het boeide me allemaal niet meer. Dat strippen deed ze uit zichzelf trouwens, die mevrouw had door dat ik er totaal doorheen zat. We gingen aan de tafel zitten en zij zei: “De koek is op, of niet?” Huilend keek ik haar aan. Inderdaad, erkenning, wat fijn! Eindelijk erkenning voor mijn zwangerschapsdepressie. Ze liep naar de gynaecoloog en kwam terug met de mededeling, “Ik heb je gestript, mocht er vandaag niets gebeuren, dan mag je morgen om 7 uur bellen om in te leiden.” Wat een opluchting was dat! Toen zat ik nog harder te huilen. Eindelijk leek er een einde te komen aan deze ellende!
Ken of ben jij iemand met een zwangerschapsdepressie? Onderschat het niet en zoek hulp.
Wat vreselijk, dat moet echt een hel zijn ! gelukkig werd het snel erkend, zwanger zijn en vooral in de laatste weken is heel heftig en een emotionele rollercoaster!
Nee, ik kende vooral de post-partum depressie. Maar dit lijkt me zeker ook geen lolletje!