Sprookjes in een oer-Hollands gezin

Ik ben dol op sprookjes: Assepoester die omgetoverd wordt tot een prachtige schoonheid met glazen muiltjes, het  vliegende tapijt  uit duizend-en-één-nacht en de kikker die door een romantische kus verandert in een droomprins. Sprookjes zijn magie en fantasie en ik blijf er van genieten. Maar ook in mijn eigen doodnormale huishouden gebeuren dagelijks sprookjes. Er was eens…

Een wasmand die zich vanzelf vulde

Ik weet niet hoe vaak bij jou de wasmachine draait, maar bij mij minimaal één keer per dag. Handdoeken, ondergoed, sportspullen en stinkende sokken, er komt geen einde aan. En dan is daar dat heerlijke moment dat ik denk: “ de wasmand is eindelijk leeg, ik kan de bodem weer zien.” Echter als ik vijf minuten later toevallig in het washok kijk is de magische mand weer bijna vol. Het sprookje van de wasmand die zich vanzelf vulde.

Een snoeppot die zomaar leeg was

Ik zal niet ontkennen dat ik dol ben op snoepen. Ook ik kan wel eens ongegeneerd een zak drop weg knagen.  Mijn zoons hebben deze slechte gewoonte helaas van mij overgenomen,  vooral mijn middelste zoon. Als ik de snoeppot ‘s morgens gevuld achterlaat en ’s avonds thuis kom is deze regelmatig leeg, op één of twee snoepjes na. “Hoe is dit mogelijk?”, vraag ik dan aan de jongens. “Huh, nu alweer op, ik heb er maar een paar gehad hoor”, krijg ik steevast als antwoord. Wie al die lekkernij heeft opgesnoept is een raadsel. Het sprookje van de snoeppot die zomaar leeg was.

Een vraag die verdween in het luchtledige

“Nee hoor, dat heb je echt niet gevraagd!”  Hoe vaak ik dit niet te horen krijg als moeder weet ik niet. Vragen die ik stel gaan het ene oor in en het andere oor uit. Het ligt er natuurlijk wel aan wat voor vragen ik stel. Zoals alle kinderen zijn ze Oost-Indisch doof en horen alleen wat ze willen horen. Ik weet overigens dat ik vroeger als kind ook zo was hoor, dus geen verwijten naar mijn kinderen toe!  Het sprookje van de vraag die verdween in het luchtledige.

Een kamer die nooit opgeruimd bleef

Een keer per week ruim ik mijn huis op. Mijn man is op zijn werk en de kinderen zijn op school, dus ik heb het rijk voor mij alleen. De muziek gaat aan en ik ga schoonmakend los. Trots en voldaan kan ik dan een paar uur later rondkijken in mijn huis dat fris ruikt en helemaal op orde is. Dit gelukzalige gevoel duurt nooit lang, want zodra er iemand binnen komt is het voorbij met de orde. Schoenen worden uitgedaan en bij de deur gezet, schooltassen worden in de kamer gesmeten en ineens liggen overal papiertjes. Ik weet dat er in een huis geleefd moet worden en dat netjes niet lang kan duren, maar toch. Het sprookje van een kamer die nooit opgeruimd bleef.

Lees ook: Zo blijft de broodtrommel van je kind echt van je kind.

“Mam, weet jij waar mijn thermoshirt is?” “Gewoon in je kast schat, in de onderste la”, antwoord ik, omdat ik zeker weet dat het shirt daar moet liggen. “Nee hoor mam, echt niet, ik heb al twee keer gekeken”, antwoord mijn jongste zoon. Dan loop ik met mijn toverstokje naar boven en ‘ping’. Ik zwaai even met het stokje en daar tover ik het verloren gewaande shirt uit de la vandaan. Dit stafje is overigens niet alleen bruikbaar bij de kinderen, want hoe vaak ik niet iets wat totaal onvindbaar is weer terug vind voor mijn liefhebbende echtgenoot… Het sprookje van een moeder/vrouw die alles wist te vinden.

Nogmaals, ik ben echt dol op sprookjes en natuurlijk op mijn gezin. Hoe heerlijk is het als je thuis met elkaar je eigen sprookjes beleeft! Magie in een oer-Hollands huishouden, ik vind het prachtig!

Herken jij bovenstaande sprookjes in je eigen gezin?